Bir Şizofren Manifestosu

kırık bir menzil,
hayal kalmış terkisinde
gün bir telaş ile biter, esmer çığlıkların arasından.
elleri nikotin kokan adamın gidiş seramonisidir.

titrer sokağın kadınları, nârâları koca gövdeli erkeklerinin kalbinde.
çalınmazdı zahir evinin kapısı, eşiği pas tutmuş.
dili kapı tokmağına yapışmış nicedir.
kitaplarının üzerinde asrın toz dumanı.
hangi med cezirin tevârüsü bilinmez,
çocuklarını yaşarken görmüşler, yüzleri endişe kaplı.

silik yazılar asılı pencerelerin pervazlarında, rüzgar okusun diye mi?
kalbinin damarlarına iliştirilmiş şizofren manifestosu, delirsin diye mi âdem?

sokak taşları bizâr,
kadınlar ürkek...

tırnaklarından kimbilir hangi günahın artıkları boşalıyor,
fî tarihindeki hangi müphem aşkın vebali?
kalbin nerede ey masalcı?
bu meczup halinle, bu şiire nasıl kondurabilirim seni?

yağmur yok' u sevdi.
bereket firârî...

koyu renkli şiirler bırakmışsın, üzerinde yağ lekeleri.
sen iki ni bulamamışsın.
bu yokluğu sevememişsin,
içinden kendini geçirdiğin serinliğin ihaneti
kaskatı gövden.

kulağı küpeli şehir masalcısı,
yeter de bitsin şiir.

mart 2007 üsküdar