Baktım şöyle bir kendime kimsesizliğin ortasında koca bir hiç
Sağım solum sobelenmiş körebe gibi gözlerim bağlı dururken
Umrumda değil desem de yalan koca bir ömür geçiyorken boşuna
Uzanmışım yatağımda dinlerken tekrardan yalnızlık senfonisini…
Bakamıyorum resimlere atmak istesem de olmadı sevdalım
Alıştım derken sensizliğe akşamlar yıkıyor her taraftan beni
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta