Bir şiirdi yokluğun Şiiri - Suzi Ayyıldız

Can nasıl yanar, bilir misin?
Öyle yanar ki...!
Bir "ah" desem, gece alev alır, gün yanar,
Güneş harlanır, su yanar, toprak yanar.
Korkarım, dünya da yanar da,
Sen de, ben de içinde kül oluruz.

Korkarım, nefes almaya...
İçimdeki yangın söner de, seni unuturum diye.
Hatırlamaz olur yangından çıkmış yüreğim,
Duymaz olur sesini kulağım benim.
Her şeyi geçtim de,
Suretin yanar da, bir daha göremez gözlerim...

Oysa ben seni yangınlarla işledim sol yanıma.
Ben seni yana yana sevdim,
Ben yandıkça, sen "oh" dedin.
Ben seni değil, yanmayı sevdim, yanmayı...
Yaz ayında donarcasına,
Kış ayında alev olup yanarcasına.
Lakin ben seni yaprak dökercesine sevdim,
Yaprak dökercesine...

Şimdi korkarım işte, nefes almaya.
Nefes alıp da içimdeki ateşi söndürmeye.
İçimdeki ateş söner de, sana yürümediğim yollar biter diye...
Arşınlanmamış kaldırımlar tükenir,
Karanlık üstüme üstüme gelir diye...

Ben seninle şafağı değil,
Ben seninle geceyi sevdim, geceyi...!

Söylesene, sevmeyi bilmeyen sevgili,
Sen bilir misin sevmeyi?
Sence, sevmek bu kadar kolay mıydı?

Hani... Hani...
Varlığını bırak, yokluğunu dahi sevmek...
Mutluluğu bırak, mutsuzluğu sevmek...
Yaşamayı bırak da, ölümü dahi sevdim işte,
Ölümü dahi sevdim, sen diye...!

Şimdi söyle, mefasız,
Şimdi söyle, hayırsız,
Şimdi söyle, vicdansız...
Söyle...!

Sevmek bu kadar kolay olsaydı,
Sen neden sevmedin?
Sende sevseydin...
Ben köle olurdum sevgine.

Bil ki ben seni değil,
İçimde yıktığın ülkeleri,
Sessiz sedasız ölenleri,
Kefensiz gömülenleri,
Kederi, ahı, her türlü yaşananları...
Ve en önemlisi de,
Acıyı dahi severdim!

Ben seni değil,
Ben sendeki beni sevdim be...
Sendeki beni sevdim...!

Sense... Sense sevmeyi beceremedin...
Beceremedin...