+++Bir Şevki Dinçal Şiirinin Düşündürdük ...

AH ÖLÜM ERTELENMİŞ HAYAT

Ah ölüm
Ertelenmiş hayat
Yaşamın son ihalesi
Hep seni biriktirdim içimde
Hayatın yüz ölçümü anıların karesi
İlişir göz bilinmeze
Oralardan duyulur sonsuzun sessiz sesi
Her bakış biraz yokluk
Özlemin dili suskun
Anonim duygularla savrulurken zaman
Günün gülen yüzüne hep korkarak baktım
Sebep sen
Ah ölüm
Sabahı olmayan düş
Duyguların gecede bu kaçıncı seferi
Işık kimsesiz adım karanlığın içinde
Anılar süslü yalnızlık adsız yıllarda
Düşürür yüzünü yola
Özgeçmişten sorulur ötesi
Her an biraz daha yaşlanır ten
Ödünç hayaller çalar kapıyı giz içinde
Ah ölüm
Bir olmanın öteki adı

Gün efkârı giyinir geçerken
Müsvette umutlarda adı konmamış yarın
Yaşanmamış günleri kim kalan zamandan düşer
Bilmese de
Seçileni yaşar herkes
Kaç insan kendisidir hikayesinde
Işıkla karanlığın savaşında
Arayış sonsuz yolculuk
Keder acıyı yoklar uzakların serinliğinde
Ah ölüm
Arka kapısı ayrılığın
İkici el yüzlerle şenlense de bazen gönül
Prova gün içinde
Oyun sahne ve insan
Boşluk sese emanet yokluk varla el ele
Olana yabancı yüz
Alın yazısında her kelime bir şifre
İçte çözülür düğüm
Ayrıntılar üç nokta
Sır kendine gizlenir

Ah ölüm
Ertelenmiş hayat
Yaşamın son ihalesi

ŞEVKİ DİNÇAL
http://www.maviiklimler.net/index.php? option=com_content&task=view&id=22456&Itemid=43

DİREN ÖLÜME

Ölüme ayarlıyoruz sanki zamanımızı ve erteliyoruz farkında olmadan ölümün kapı ardında olduğunu, erteliyoruz yaşanacakları. Oysa bilemedik ki yaşadığımız anılardır hayatın kendisi.
Bu gün var olan bakışların aslında bir süre sonra ölüm sessizliğinde yok olacağını biliyoruz, biliyoruz da gene de her insandan bir parça duygu ekleyip yüreğimize gülümsedik ama korktuk. Sebep mi, elbette sebep sendin ölüm, yok olacağım korkusuydu sebep.

Özellikle geceleri daha bir depreşir duygular, karanlıkta olmayan ışık gibi ben de yok oluyorum karanlıklarla… Sadece anılar süsler bu yalnızlığı, bu kimsesiz yılları. Gözler hep yollardadır, sanki yaşanmış yıllardan birini bekler yürek ve ömürle birlikte beden de yaşlanır yavaş yavaş ve olmayacak düşlerin peşine bırakır kendini gönül, bilinmez bir şekilde…Oysa ölüm ne güzeldir, ölümle kavuşur, ölümle bir olur bekleyenler.

Gün doğar, efkar uyanır… Yarını belli olmayan insan her gün başka bir umudun ardına düşer, yaz boz tahtası gibidir sanki umut… Kim kendi istediği gibi yaşayabiliyor ki, bize sunulan hayat kadarken düşlerimiz… Kimse kendisi olamaz, hep bir başkasının hayatı keser yolunu. Ne ışıl ışıl günler var ne de zifiri karanlık var gidilecek yolda, arayış içinde el yordamıyla yolunu bulacak yolcu… O yol ki sonsuz bir yol, iyisiyle kötüsünü ayıramadan, güzelle çirkini fark edemeden öyle bir ayrılık çalar ki kapıyı kedere gark olur yürek ve bilmez gidişin dönüşsüz olduğunu…Ses yok bedenden.Bu, ölüm.

Dört bir yan insan dolu, insanda binlerce yüz dolu. Bu nasıl bir ikilem ki tüm yüzler maskeli. Gönül kanar da gülen yüzlere, mutluluk provaları yapar adeta dünya denen sahnede. Yaşamın bir oyun olduğunu ne zaman anlar ki insan…Dinle…sessizliği dinle, onu ses ancak yok edebilir…Yoktun demek için bir vakitler var olmak gerekmez mi…Varlığı bilmeden yokluğa ağlanır mı ki… Dön bak…dön…Çevren insan dolu.İnsan ama yabancı yüzler, yüreğe uzak ruhlar. Ve insanın alnına yazılanların şifresini çözmeye kalkarsan…Hadi bul her kelimenin ardından doğacakları…Aysberg gibi her kelime. Ayrılık, mesela… Tek bir kelime ama nice ayrılıklar yazılmış alnımıza, bilmeden yaşadığımız. Gözlerini kapat da bir düşün… Olayları bağla birbirine ve çöz düğümü…Bunca yabancı yüz, belki bir gün alın yazısına mührünü vuracak… Ayrıntıları kimse bilemezken bu bilinmezliğin sahibi sadece soru işaretleridir.

Duydun mu… Ölüme endeksledik de yaşamı, hep erteledik yaşanacakları… Şimdi ihaleye çıkartmışlar ölümü ve gene tek alıcısı çıkmış: hayat.
O halde sonuna dek tutun hayata, savaş karanlıkla ve maskenin ardındaki ruhun güzelliğini hisset ve ölüme kaç kalmış olursa olsun uyandırma efkarı. Yaşa.

9.7.2009
SERAP HOCA