a/
gitmişliğin caddelerini tutmuş yürüyüşünü toplardı
adımların bir yokuş çağırır gibi yorgundu
bir ayrılığa daha hazırlanırdı yüreğin/ritimsiz
canı can bilip uzatırdın elini karanfil dağlarına
toplardın aşka dair kokuları nefesinde arıtarak
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta