Bir Sende Mi Kırıldı Gönül Kapısı

Dön! Cennet hep buradaydı aslında,
yanlış pencerelerden bakmak yaktı bizi.
Ekmeğimizi yanlış yoldaşlarla paylaşmak hasisleştirdi..
Kendi ağzımızla dönmez kaşıklarla,
nankörleri besledik akıl-mutluluk kazanından,
boşuna bekledik, sıranın bize gelmesini,evet..
Evet,aç kalktık bütün sofralardan her gün,
her saniyesi dopdolu senelerimize,
revâ değildi,biliyorum,
İçimizde oluşan,şu boşluk,şu anlamsızlık.

Gel! İşte çocukluğun burada,
hayatın bütün acılarına rağmen,
sana umut kanalından aslı var güzellikler seyrettiren
tüm o mutluluklar vardı gerçekten..
Tek sen de mi kırıldı gönül kapısı?
Bir senin evine mi doldu,başıboş ne var ne yoksa?
O dermansız yaralar bende de vardı elbet..
Trajediler yerine gerçeğini istedin ya mutluluğun,
beğenmedin,sevmedin ya bu düzeni bir kere,
sen de bir oyun bozandın işte benim gibi,
ve çektin…çook çektin sen de..
biliyorum…
Dünya var olalı beri
hayatı iç içe binlerce kafes haline sokan ahmaklar arasında,
aynı hikâyeydi senin-benim gibilerin kaderi…(NYB)