Bir Sen Bir De Ben Diyorum

Bir sen gidiyor,
bir ben kalıyorum…

Bir çiçek,
lâle diyorum,
bir çiçek,
siyah gül diyorsun…

Ve ben,
lâle dökülüyor hüzne,
gidişine,
kayboluşuna,
sessizliğine… Diyorum…

Siyah gül diyorsun…

Kararıyor avuçlarım,
al,
ala gül peşinden…

Bir sen bir de ben diyorum…

Bir güneş diyorum…
Bir de ay diyorsun, hilâl…

Güneş yüzümü soğutuyor… Yüzümü…
Hilâl yarım ediyor beni…
Hatta çeyrek…

Ben gidiyorum diyorsun…
Kalıyorum,
bakakalıyorum…

Renk renk boyuyorum ayrılığı…
Siyah kalıyor geriye…
Bir de,
koklamam,
kokun,
aşk
ve yüreğim bir yoklukla kalıyor…

Sen can, sen can suyu…
Bense kurumuş bir vaha…
Gitme…
Gitme ki kalmayayım…

Gitme…
Gitme ki göreyim…
Bir ben ki yarım bardak su…
Sen ki aşk…

Hep benzer aşklar, gidenle kalana…
Ve sadece aşk yaşar… Diyorum…

Ben sana gülümseyerek uyanıyorum…
Sense gidiyorum diyorsun…

Yüzüm buruşuyor…

Binlerce kelimeyle,
sevdiğimi,
bir tasvire, bir resme,
yalnızlık çerçevesiyle anlatırken.

Oysa sen,
adımı bile bir boş duvara,
yazmıyorsun…
Ben de seni sevmiştim diye…

Kaldırım taşlarından kalkan,
geceye gömülen,
gözleri açık, uyuyamayan ben…

Uykularında bile beni sayıklayamayan sen…

Oysa bir kez sevdim seni dediğin de,
ölen ben…

Bir avuç serçe ölüsünü avucuma tutuşturan sen,
Bir serçe için bin defa ölen ben…