Bir Şehir Düş Şiiri - Ümit Balcı

Bir şehir düşle sevgili,
Martılar kanatlarında taşısın elemi.
Taşısın ki üzülmek mümkün olmasın.
Denizi sen koksun, dalgalar vurdukça sahile.
Balıkçılar elleri boş dönsün,
Dönsün ki balıklar da mutlu olsun.
Bir şehir düşle,
Huzuru aşka paralel olsun ve yakalasın bizi.
Şevkatini yağmurdan alsın ama üşümesin ellerini.
Ufuk çizgine uzanan gül bahçeleri düşün,
Düşün ki mor ışıklar sokakları aydınlatıyor.
Ne tuhaf şeymiş şu tarifsiz duygu,
Neresinden tutsam elimde kalıyor.
Koca bir "keşke" diyorum sonraları.
Keşke bir şehri düşlemektense,
Her şeye inat yaşayabilseydik bir şehirde
Martılar elem taşımasalarda simit atsaydık.
Deniz sen kokmasa da yanımda sen olsaydın.
Şimdi, ne balıkçıların elleri boş ne de balıklar mutsuz
Ama üşüyen ellerini hala tutamıyorum.
Nerde mor rengini andıran bir sokak lambası görsem,
O sokaktan ağır adımlarla geçiyorum.
Ne acı veren bir şeymiş şu karşılıksız duygu,
Neresinden tutmaya çalışsam elim havada kalıyor.