Bir Savaş Sabahı Şiiri - Cengiz Khan

Kızıl güneş yükseliyor ufuktan yavaş yavaş
Kendini asmış gibi sallanıyor gökyüzünde
Yükseldikçe soluk tenime renk cümbüşü yaşatıyor
Saymak gerekirse sırayla sarı kırmızıya çalınmış turuncu

Harp meydanı daha sıcak damarda ki kan gibi
Harap olmuş şehir, insanları izliyor uzaktan
Hayatta kalan bir kaç kişiyi
Onlar da bitkin bir şekilde son adımlarını atıyor

Ben atımın yularını eline almış ilerliyorum
Kulakta bir nal sesi çın çın çın çın
Ritim tutuyor gibi sanki ilerledikçe
Yaralılar ise savaşın korosunda baş solist

Acılarıyla her haykırışlarında ritim daha da hızlanıyor
Gecenin cesetleri kokmaya başlamış bile işliyor ciğerime
Kırmızı rengi herkese battaniye olmuş
Kimine ayakkabı kimine desen

Sonunda diğerlerinin yanına varıyorum
Bir göl kenarında dinleniyorlar
Rüzgar esiyor hafiften ama bir şey var
Anlayamadığım bir acı hissediyorum

Savaşın ateşi hala içimde bir volkan gibi
Kimse yok tanıdık, çöldeyim sanki
Ardından bir mırıltı geliyor
"Savaş erkekleri çıldırtır"

Uzun uzun susuyorum bakıyorum göklere
Acının kaynağını anlıyorum
Kalbime saplanmış bir ok var
Sonra gözlerim açılıyor yavaş yavaş
Aslında koronun solisti benmişim
Saplanan ok ise senmişsin sevgili yar