Bir sarı kağıt bir siyah kalem

Aşkı anılar besliyor düşler kadar
Yani aşk eskidikçe aşktır
Peki ne kadar eski
Hangi hayali kaç anıdan sonra kurmalıydık ya da kaç geceden sonra anıları hatırlayabilirdik
Kaç gözyaşı daha olacak hayalleri durduran

Bir adam vardı... iki tel saçımı aylarca saklayan, okşayan, belki onunla dertleşen
bir adam vardı.. ellerimi tutan, yüzümün her kıvrımını ezbere bilen, kirpiklerimi okşayan...
Bir adam vardı.. her geceyi mutlu sona kavuşturan, her sabahta güneşi ellerime veren. Ayni şehrin sokaklarına izlerini bırakan ....
Ama ben hiç sevilmedim. Canım yandığında saçımı okşayan bir babam olmadı. En sevdiğim çiçeği bilmedi hiç bir zaman
Bir akşam başımda masal okumadı.
Kalp kırıklarıma dokunan bir annem yoktu. Sabahına ulaşamadığım gecelerde yanağıma bir öpücük kondurmadı. Yani ben küçük bir çocuktum ve hiç sevilmedim.
Bir gün bi adam geldi... çok güzel gözleri vardı
Kocaman elleri.. güzel bir kalbi.. sarı bir kağıda siyah bir kalemle hayaller yazdı. Baharıma yağmur oldu. Nefesime ses oldu. Beni kendimle tanıştırdı.
Ve gitti...
Giderken
Ne zaman istersen gel dedi ... gidemiyorum...