Bir Şairin Hüznü Şiiri - Vildan Altunbaş

Ben şairim, bir şair nasılsa bende öyleyim,
Ne trenler kaçırıyor’da tutamıyor ellerim,
Sonra arabalar geçiyor hepsi de dolu,
Bana yer yok! hüznüme’de hiç birinde,

Yolcusunu almış gitmiş, bir vapur! ,
Bir ben kalmışım sahilde vakur! ,
O beklenen son uçakta uçtu gitti çoktan,
Tüm insanoğlu! bir beni mi? unuttu.

Bize yıldızlar uzak, güneşlerse tuzak,
Bize mutlulukta ölmek hak! ,
Size mutsuzlukta bile gülmek,
Bize yollar çıkmaz sokak, size yollar da yürümek.

Bize layık gördüler dev gibi çam olmayı,
Bir’de dağlara dikilip, yamaçlara tutunmayı,
Ne çok dert ve ne çok hüzün doluydu, yüreğimiz,
Bize umut dedikleri şu denize döktükleri.

Bir balkon köşesinde fazladan bir kaç bavul,
Bir sofra’da fazladan tabak ve bardak,
Kapı arkası poşet,poşet duygularım,
Ve poşetler’den döküp, döküp aradığım, gelecek sevdalarım,

Bir damla sevgi için bütün gün ayaktayım! ,
Dağılan çamaşırlar değil, gözyaşı toplamaktayım,
Hiç bir eve sığmıyan eşyalarım mı? var! ,
Benim birde şu gönlüme dar gelen, deli sevdam var.

Anlatmakla biter mi? , bu şairim’in hüznü,
Başkaları için yaşadığım ömrümün, sen neresindesin? ki!
Suçlumuyum ben, mahküm mu? , ruhumu neriye kitledin ve gittin,
Kos koca bir İstanbul bon boş gözlerimde.

03.01.2002
Yazan; GölgeŞairi

…….Her şiirim sana, her hüznüm gözyaşına dönüşüyor….