Bir sabah Şiiri - Mustafa Yaman 2

bir sabah anne, bir sabah
diye başlamayacağım bu kez
çünkü hayat artık sabahlarla değil
göz kapaklarımızın altına saklanan gölgelerle ölçülüyor
her uyanış, bir önceki günden biraz daha eksik
biraz daha yorgun, biraz daha başka

dünya dönüyor anne
ama biz bazen yerimizde bile duramıyoruz
bir çınar yaprağının kaderiyle yürüyor adımlarımız
bir metro kapısının kapanışında
bir ışığın sönüşünde
bir çocuğun koşarken düşüşünde yeniden doğuyoruz

her gün bir parçamız kırılıyor anne
fark etmeden
kimimiz bir banka kuyruğunda
kimimiz bir bankanın önünde
kimimiz bir şarkının ortasında kaybediyoruz kendimizi
insan böyle bir şey işte
gülerken bile biraz eksiliyor
susarken bile biraz çoğalıyor

artık sokaklar daha hızlı
insanlar daha telaşlı
kimse kimsenin yüzüne uzun uzun bakmıyor
bir yabancının omzumuzdan tutup
“iyi misin?” diye sorduğu küçücük anlarda
bütün şehir yavaşlıyor
bütün hayat duruyor anne

biliyorum
zaman elimizde ufalanan bir ekmek kırıntısı gibi
tutup saklayamıyoruz
ama yine de yürümeyi sürdürüyoruz
çünkü insanı hayatta tutan şey
acı değil
umut değil
bir şey olacağına dair o tuhaf ısrar
adını bile bilmediğimiz iç ses

bir akşam anne, bu kez bir akşam
gökyüzüyle konuşmayı öğreneceğiz belki
telefon ekranlarını değil
bulutların ağırlığını okuyacağız
kalabalıklardan değil
kendi içimizden geçeceğiz
bir parktaki banka oturup
hiç tanımadığımız bir martının kanadında
bütün hayatımızı göreceğiz belki

ben dönmüyorum anne
çünkü hiçbir yere gitmedim
yaşamak da gitmek değil zaten
hepsi bu:
bir adım ileri
bir nefes geri
biraz vazgeçiş
biraz kabulleniş

ve sonunda anlıyoruz anne
ölmek bile değil garip olan
asıl garip olan
hayatın her şeye rağmen
yine de yaşanıyor olması