Bir Rüyanın Ahtı Şiiri - Gökay Yaşar Üzümcü

Şimdi git çocuk, viran ettiğin şehirden!
Bil ki içimdeki ah! Yakalar apansız kaybolup gittiğin yerden
Hayat bulduğundan ne çabuk vazgeçiştir bu?
Zaten tamamlayamayacağını düşündüğün bir ruha dokunmak…
Hangi yüreğe sığar?
Sanki her şey mümkünmüş gibi tuttun ellerimden.
Ne arş ne yaştı zamansız, mekânsız Aşk’a mani olan, Öğrenilmiş bir kabullenişti asıl yalan.
Umursamaz ellerinle kırıp döktüğün, hırpaladığın hayatım, Şimdi bir kayıp geride.
Soldu tüm güller.
Mavisi, pembesi, siyahı, kırmızısı…
Bir beyazı saklamıştım kendime, o da ayrıldı gövdesinden…
Zanların ardındaki gerçek, iki temenni ile mi mümkün?
Yazık!
Yaşanılan muhabbete değil,
Gösterilemeyen cesarete, oldurulmayan geleceğe; Değmeyen, gelip geçici her şeye…
Şimdi her gittiğin yerde ayaklarım, her bedende ellerim… Görmezden gelsen de…
Bu, son sözlerim işte…
Bu şiir bozuntusu çok bile…
Oku yüksek sesle, yüreğin de duysun!
İster çöz, ister düz bilmesem de…