Bir Resmin Hikayesi

Bir resim ki, bakmaya doyum olmaz,
Yemyeşil ağaçların arasında,
Kızıl, kıpkızıl bir yakut var.
O yakut ki, gülüşü,
Dünyaya bedel,
O yakut ki, öyle güzel ve de çekici...

Kızıl saçların, ormanla o kadar uyumlu ki,
Anlayamıyorum,
Sabahın ilk ışıkları,
O narin vücudunu aydınlatıyor,
Bakmaya doyamıyorum,
Öyle tatlısın ki...

Aklıma öpüştüğün anlar geliyor,
O güzel dudakların,
İnsana bir anlam kazandırıyor çünkü,
Senin dudaklarınla temas etmeyen insan,
Bu zamana dek niye yaşamıştır ki?
Ancak,
Seninle öpüşünce anlayacağım seni,
Orada bulacağım kendimi.

Dudaklarındaki nem,
Koku,
Renk,
Canlılık...
Beni baştan çıkarıyor,
O dudaklarınla,
Beni baştan yarat,
Beni baştan çıkar,
İstersen öldür beni.

Dudaklarınla ıslat beni,
Sırılsıklam yap beni;
Hatta hasta et beni,
Yaşatma,
Acıma,
İstediğin gibi harca beni...

Gözlerin, öyle can alıcı ki,
Çok ama çok güzel,
Sonra ses tonun, konuşmaların geliyor aklıma,
Beni benden alıyorsun yine,
Vücudun,
Bacakların,
Göğüslerin çok güzel,
İçimi ısıtıyorsun.

Ellerim,
Göğüslerini elliyor,
Benim nabzım tavan yapmış,
Senin kalbin öyle güzel atıyor ki...
Daha sonra kalçaların,
Bacakların,
Ah bacakların...
Çok güzel, hem de çok,
Çok narin...

Sarılman geliyor aklıma,
Nefesin saçlarımı okşuyor,
Sen gülüyorsun,
Ben senin karşında hep mahcubum,
Sen seviniyorsun,
Ben hep mağlubum, yıkık dökük,
Sen eğleniyorsun,
Sen benim ol da,
Ben hep yenileyim diyorum; ama
Lütfen, benim ol, bana ait ol...