Bir renk vardı yüksekte,
Gece yoktu, sabah vardı.
insanı mutlu eder,
Karanlığı yenerdi.
Bir renk vardı yüksekte.
Gece vardı, sabah yoktu.
İnsan gözünü kapar uyur,
Güneşe kadar açamazdı gözünü.
Bu renkler aydınlığın simgesi,
Mutluğun ilacı gibi.
Yeter ki karanlık olmasın,
Mutluluğu bozmasın.
Kayıt Tarihi : 8.1.2014 21:52:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!