Bir prenses Şiiri - Elif Yalçın

Bir zamanlar bir prenses yaşarmış.
Bedenen varolan ama aslında var olduğunun değeri bilinmeyen!..
Çok beklemiş birilerinin onun değerini bilmesini, onu farketmesini.
Ama yıllar geçmiş kimse değer bilmenin ne olduğunu bilememiş.
Bir gün bir karar vermiş,
Değersiz olduğu bu diyardan ayrılmaya, kıymetinin bilindiği yerlere gitmek için çıkmış gönül evinden vurmuş kendini bilinmez yollara.
Yüreğini kıymet bilen birilerine denk getirmek için çok yollar katetmiş,
çok insanları gömmüş gönül mezarına.
Yıllarının yarısı kıymet bilmez şehirlerde, yarısı arayışlarda geçmiş.
Bedeni değil de gönlü yorulmuş bir gün.
Ve o gün aramaktan vazgeçmiş yüreğini yüreğine emanet edecek, değerini bilecekleri aramaktan vazgeçmiş.
Gönül yorulur mu?
Yorulurmuş işte!
‘’Ey Aşk! Seni senelerce yaban ellerde,
hoyrat dillerde aradım. Oysa bendeymişsin bilememişim. Oyalanmışım. Kalakalmışım’’ diyen Şems’in sözlerini duyumsamış gönlünde.
Ve işte o gün bulmuş kendini kendi gönlünde...