Bir Pişmaniyelik Hakkın Var

Rüyaların tabirinde
Ondan başka bir tabir görememekti,
Ve özlemekti;
Sevdayı sevdaya yakın kılan.
Rüyalarda sarılmak,
Hayallerde pekiştirmek,
Hem hoş, hem acıydı.
Bir paket sevdanın fabrikasını kurmak,
Ve o fabrikada işçi olarak çalışmak…

Nerede emek?
Bu kadarmış demek…
Asi ruhlu bir omuzda dinlenmek,
Rüyalarda…

Özlemdir faizi.
Kolay değildir sevmesi.
Ödersin misli misli.
Çökersin gönlünün en ücra köşesine,
Sıkışır kalırsın orada,
Ve ağlarsın, yaslı yaslı…

Onun omuzları kalbin dinlenme tesisi…
Bir pişmaniyelik hakkın var!
Orada bir kız çocuğu var.
Bağırmakta annesine yırtınırcasına.
Bir şekeri mi esirgiyor ondan?
Esirgiyor…
Şu hayat;
Bir çocukla, bir şekeri paylaşamadı.
Sana mı verecek dinlenme tesisinin omuzlarını?
Pişmaniyeyi görürsen ne ala…

Bir kitabın önsözü gibi kokar hatırası…
Kokladıkça da,
Artar gönlünün sabıkası…
Yağmur damlalarının raks ettiği pencerede izlemek,
Gözleri tehdit eden bakışlarını.
Bakışlarının fidyesi, gözyaşların…
Senin gözyaşların!
Sessizce ağlarsın, yeşile aşık.
Yeşile aşık gönlünün sedyesi, gözyaşların…
Ağlamaz isen nasıl kurtulursun bu tehditkar bakışlardan?
Ağla!
Ağla ki; göremeyesin…
O gözyaşları olacak senin beraatına sebep…
Gözyaşlarındadır senin kurtuluşunun tüneli…

Pak bir gönle girmek çok zor
Bu kadar keneliyken.
Bu kadar tasalıyken,
Nakşetmek onun gönlüne meramını.
Kestirip atar, dinlemez ki kelamını.

Beklemek her şeyden önce,
Sevdayı sevdaya uzak kılan.
Çıkamaz ki bu deryaya dalan,
Nasıl beklesin bu gönül?
Vuslat uğramaz beşere sevince,
Arada bir kapını çalar belki ölünce…

Ölene kadar sürer mi aşk?
Yeşil tesirli midir bu kadar?

Mezarı arzulamak…
Vuslat mezarda mıdır?
Belki görür insan,
Bir gün ölünce…

Bir pişmanlık hakkın var.
Bir pişmaniyelik hakkın var.
Vardı…
Ama ne yazık ki;
Dinlenme tesisi kapandı…
Mola bitti…
Dinlenemeden o omuzlarda,
Mola bitti…
Yeni bir tesise artık çok geç.
Rengi yeşildi, gönlü kara…
Vakit yok…
Vakit yok…
Vakit yok…