Bir Pazar Sabahı Vukuati Şiiri - İpek Toka

Güneş dolunca odama
Uyanmıştım aslında
Tatil refleksiyle sarılıp yorganıma
Şımardım ev halkına

Bir avuç suyla son buldu rüyam
Israrlar üzerine çıkıverdim yataktan
Ne hakimiyet kurmuş uyku üzerimde
Silkinip de kurtuldum şöyle ufaktan…

Taze ekmek hayaliyle
Tuttum bakkalın yolunu
Beş karış suratını görünce
Çektim sinirle kapı kolunu

Üzülme dedim kendi kendime
Koşmaya başladım mahallede
Bir balkonda iki ayak gördüm çıplak
Sonra baktım yirmi yaşlarında ki gence
Hayat güzel aslında kıymet bilince
Oysa sarkmıştı bedeni bi anlık öfkeyle
Kafamı kaldırdım üzüldüm önce
O da üzüldü elimde ekmekle görünce
Kimseler yoktu sabahın köründe
Ben de engel olamazdım küçük güleç bir yüzle
Altında kalsam tutar mıydım acaba
Ya el sallasam o da gülermiydi bana

Oturdum kaldırıma
Tüm bunların kargaşasında
Annem düşmüştü sokağa
Ekmekse inmişti çoktan yarıya
Anne dedim abi vardı orda mı hala
Annem bir şey göremedi etrafta
Bir balkona baktım bir de balkonun altına
Abi yok anne dedim nerde acaba
Hiçbirşey demeden elimi tuttu
O an küçük kalbim olanları unuttu

Oysa hayat sarkmıştı balkonundan bir evin
Terk etme saatleriydi sabahki azgın güneşin
Anne dedim o nerde
Annem de kendi CAN’ının derdinde
Kafamı kaldırdım koca bir ayak havada
Kimin diye düşünürken acı bir çığlık
Annemin elleri sımsıkı avuçlarımda
İhtimal vermezdim ama benmişim o hasta

Çekip gitmek kolay da kızıp bakkal amcaya
Kaza yapıp kalkamamak varmış ayağa
Çıt diye kırılmış narin bileğim
Yarım ömür eksiltmiş canım annecim
Kıvranmışım beş saat acıdan
Baygınken sayıklamışım çaresiz insanlardan
Son raddeye gelip de balkona çıkan abi
O da ateşliyken görülen bir rüyadan ibaret..

İPEK TOKA