Bir öykü Şiiri - Sefa Gökhan Avcı

Karıştı hayatımda her şey;
Doğru yalana, gece gündüze, acı sevince,
Ne varsa hem de ne varsa tadı tuzu karıştı birbirine.
İçimdeki türkü, Sustu!
Hep karıştı sözleri birbirine, o kadar anlamlıyken en anlamsızı oldu şarkıların...
Ölüm, yaşamakla bir oldu artık
Ne yaşamanın bir anlamı var, ne de ölmenin bir gereği.. Yaşarken ölüyor, ölünce de unutuluyorsun zaten.
O zaman ne bize kalan?

Gülüşlerim gözyaşlarında boğuldu,
İzin vermedi mutluluklarıma hüzünlerim. Kandıramadım da kendimi.. Kala kaldım öyle, balonu elinden uçan çocuk gibi çaresizce bakakaldım...

Ne olacak diye sormaktan başka sorulara cevap bulamadım..
Cevap bulsam , ne olacağinı bilmediğim için attım bir kenara..
Bir kenara attığım için unuttum, unuttuğum için unutuldum bir kenarda..

Gitmek istedim, yolları unutmuşum, gitsem kaybolurum diye korktum.
Korktuğum için yerimde saydım, yerimde saydığım için küçücük kaldım.
Küçücük kaldım, yüreğim kocaman oldu ama kimsenin haberi olmadı.
Onun da bir anlamı kalmadı yani.
Olsun istedim olmasını istediklerimin, ama çok zordu... Oldu sandım, ama baştan aşağı yanlış oldu.
Yanlış oldu, doğru olacağına kalmadı inancım ve herşey son buldu.
Günler bana yeter sandım, meğer ne kadar kısaymış günler onu farkettim..
Açtım kapattım gözlerimi, yüzlerce gün bir solukta geçip gitmiş sanki.
Merak ettim kim bilir neler geçip gitti diye ama göremedim...
Göremedim, şimdi hatırlayamıyorum..
Bir öykü olmuş galiba yaşadıklarım.
Sadece kendime kısık sesle söyleyebileceğim uzun bir öykü.
Kahramanları ben ve yine ben...