Bir Ömrün Yükü Şiiri - Kimsesiz Şiirler

Sokaklarda gezip insan okuyor,
Yıllar yılı böyle çile çekiyor.
“Kaderimdir.” deyip boyun büküyor;
Yazgısı alnında yazılı kaldı.

Bir kuru ekmektir bütün öğünü,
Üzerine yorgan beller göğünü.
Öldüğü gün işte onun düğünü;
Kefeni tabuta sarılı kaldı.

Sabahı zor eder, belki çıkmaz akşama.
Lanet olsun böyle rezil yaşama!
Belki diyecek bir sözü var ama
Sesi boğazında kısılı kaldı.

Malı mülkü yok idi, yoksul yaşadı;
Bütün yükü tek başına taşıdı.
Kanayan yarayı kendi kaşıdı;
Kabuğu vücuda takılı kaldı.

Herkesin dünyası kendine cennet,
Kim eder ömrüne böyle ihanet?
Herkes bir gün göçecek elbet;
Günahı boynuna asılı kaldı.