Bir Ömrün Sonu Şiiri - Hicran Cehennemi

yaşamıyor artık yüreğim ellerinde
gülemiyorum o güzel gözlerinde
yaşamın acımasız dokunuşu bedenime
vuruyor bir ömrün son deminde.

tarifsiz bir korku var bedenimde
nedense hep sonbahar aklımda
gözlerinin dokunuşu var yüreğimde
acıtıyor ömrümün son deminde.

verdiğin sözler yankılanıyor kulaklarımda
sensizaliğin verdiği bir hüzün yüreğimde
anlam veremediğim bi vuslatla
ağlıyorum bu ömrümün son deminde.

son bir umut bakıyorum yeryüzüne
çiçeklerin mutluluk çığlıklarıyla açtığını
kuşların uçtuğunu görüyorum gökyüzünde
anlıyorum yaşanacak çok şey olduğunu.

yüreğimdeki acıların bir gün on bulacağını
bu umutsuz yolculuğun elbet son durağının olacağığnı
dalda duran damlanın saf ve duruluğuğunu
yaşıyorum ve görüyorum bu ömrün son deminde.

hatırlıyorum daldan süzülerek düşen yaprağı
anlıyorum toprağa sarılan o damlayı
biliyorum sendeki benim olan sarayı
görüyorum bendeki senin olan sarayı.

gözlerinde bir sevinç var uykuya hasret
yürağinde bir burukluk var sevgiye hasret
bedeninde bir uğultu var gülmaya hasret
senin için bu ömrün son deminde.

sensizlik haykırıyor her bir hücremde
görüyorsun tek hece var ismimde
aşkın her demi sensiz bedenimde
sessizce çağlayan hicranın son deminde

aşk bu yüreğimdeki hasretin tek sebebi
aşk bu gözlerindeki gülüşün tek nedeni
aşk bu sözlerindeki gerçeğin tek gayesi
sensin.sensin bendeki aşkın tek şahidi