Bir Ölüm Anı Şiiri - Zekiye Aksoy

uzun bir süreden sonra ilk kez bedenim ruhuma cevap veriyordu
vakit geceyarısıydı...
hüzünlüydü uykuya dalışım ve şimdi çoktan ömrümün sessizliğine uyanmıştım
tek başıma gecenin karanlığında ama korkusuzca..
bir annem bir babam oluyordum kendi kendimi aydınlatan

beni çağıran bi uyku sarmamıştı ki bedenimi
oysa üstüme çektiğim yorganla başladı ölüm...
ruhum yürüyordu ayaklarımdan öte
ve dizlerime çıkasıya düşündüm
galiba yavaş yavaş ölüyordum....
gecenin mahzeninde çarmıha geriliyordum
sadece beynim direniyordu bu geri çekilişe...

karanlıkta yıkılmıştım koridora
işte tek başımaydım ama ne annem ne babam olabiliyordum
yorgun bedenime cevap kendim bile olamıyordum
ve bitti..
hiç bir şey kalmadı geriye
karanlık oldum,gece gibi korktuğum gece oldum, siyaha siper oldum...
ve ölmeden o kadar çok şey geçmişti ki beynimden
her şeyim geriden baktı işte bi an
hayallerim,arzuladıklarım,uğruna gözyaşı döktüklerim,geceler boyu sancısını çekip sonra da bağrıma bastıklarım...
ya sevdiğim adam,yüreğimin titreyen yanı, geleceğimin aydınlık adı..
en çok da günahlarım boynunu büktü o gece..
yalvarır gibi nereye diye seslenemeseler bile

sonra titremeye başladı vücudum, olamaz titriyorum
nasıl titriyorum kıyamet gibi ve belkide alamet gibi nasıl diriliyorum..
büyük bir irkilmeydi uyanışım
yataktaydım...
karanlıkta koridora yığılan yorgun bedenim peki o hangi zamanın efendisiydi?
ruhum ölümü tatmıştı bu gece
ölüm bana gelmişti bu gece ve gidiyorum derken bir daha geleceğim der gibiydi dün gece..