Bir Ölü Şiiri - Şeref Işı

Sokakarası bir hastanenin en alt katındayım
Soğuk bir dolabın içerisinde
Aama üşümüyorum
ÖLMÜŞÜM! ! !
Yada onlar öyle zannediyor
Gözlerim kapalı ellerim yanımda
Birşeyler hatırlamaya çalışıyorum
Olmuyor başaramıyorum gözlerim kapalı
Gözlerin geliyor gözlerimin önüne
Sadece seni hatırlıyorum
Nerdesin diyorum nerdesin bak ben öldüm
Sen neredesin?
Kulağıma sesler geliyor birileri konuşuyor
Bağırmak istiyorum sesim çıkmıyor
Ölmedim duyuyorum demek istiyorum çıkarın beni buradan
Hey! ! kimse yokmu
Ve sesler uzaklaşıyor yine kalıyorum tek başıma
Gözlerim kapalı
Hala gözlerin gözlerimde
Hatırlıyorum bana bakışını evet hatırlıyorum
Bir peri gibi karşımda süzülüşünü hatırlıyorum
Duyan yok mu ben ölmedim
Yok duyan yok boşuna bu suskun çığlık
Seni hatırlıyorum sadece imkansızlığımızı
Tenim çıplak ruhum çıplak bedenim çıplak
Ama kalbim seninle dolu
Atmıyor evet ama seninle dolu
Kimse yok mu beni arayıp soran
Ben öldüm kimse yokmu
Gelip alın beni buradan kimse yokmu
Yok kimse yok gözlerim hala kapalı
Sesler geliyor yine sesleniyorum seslere
Evet evet duydular ohh kurtuldum
Gözlerimi açmak istiyorum ama açamıyorum neden?
Ve beni götürüyorlar
Kimsesi yok diyorlar kadavra yapalım
Olmaz diyorum içimden benim bir sevdiğim var
Taparcasına sevdiğim her an hissettiğim
Ama duymuyorlar
İşte geldik kalabalık sesler geliyor
Gözlerim hala kapalı
Soğuk bedenim ders olacakmış onlara
Bir acı duyuyorum içim acıyor yapmayın durun
Benim bir sevdiğim var taparcasına sevdiğim
Ama dinlemiyorlar
Gözlerimden buz gibi iki damla yaş iniyor görmüyorlar
İşte kestiler beni
Acımadan umursamadan girdiler seninle dolu kalbime
Yazık anlamadılar sahibim olduğunu
İşte şimdi istedikleri oldu kalbim tamamen durdu
Ölümse ölüm ama yaşamaksa
Sensiz hayır......