Bir oda bir adam Şiiri - Kıvanç Demirel

Çıkmak istemiyordu bedeni o odadan,
Ruhu kaçacak diye korktuğundan.
Uyanmak istemiyordu bazı sabahalar,
Yine onsuz uyanacağını bildiğinden.
Cama kadar yürüyemiyordu bile,
Belki orada mutlu insanlar vardı.
Yiyemiyordu tek başına kahvaltısını,
İştahını hatırlatan onun kahkahası olmadan.
Yaşayamıyordu adam odasında yapayalnız,
Yaşayamıyordu kız da aslında bu adamsız.
Anlaşamıyordu hayat onlarla anlamsız,
Gözleri kapalıyken birbirlerini daha çok gören,
Ağzılarını açmadan birbirleriyle konuşabilen
Elleri birbirleri olmadan daima boş kalacak olan
Bir tamın anlamsız iki yarımı gibi yaşayan,
İki darmadağın kalpti onlar, ortalıkta ruhsuzca dolaşan
Örnek bir aşk değil ama ödlek bir umut taşıyan....