Bir Mesut Hikayesi VII

yolunda yağmur damlalarını bastım.
senin uğrunda şimşeği kucakladım.
hasretinle bulutlarına bir bir dolaştım.
meğer bu son, bir başlagıcın habercisiymiş.
ne mutludur ki bana, bundan öte ayrılık yok.

yolunda gitmiş vaktim, beklemek yersiz.
gece gündüzüyle bir başka güzel imiş.
geceyi dökerken içimi, gündüzüm olmuş dilsiz.
meğer bu hâl, doğuşumun habercisiymiş.
ne mutludur ki bana bundan öte ayrılık yok.

yolunda kaf dağının zirvesinden aktım durdum.
senin için hikayemin adını bahar koydum.
eteğinde abı hayat suyunu içtim yudum yudum.
meğer bu can, ölümsüzlüğün habercisiymiş.
ne mutludur ki bana bundan öte ayrılık yok.

yolunda her günü özenle kurdum yüreğimde.
zembereği son haddine dayatan sen değil miydin.
baktıkça ömrümü gider durur ecel ensemde.
meğer bu saat, bekleyenimin habercisiymiş.
ne mutludur ki bana bundan öte ayrılık yok.

yolunda yedi gök rengarenktim, ayrı ayrı çıkıldım.
yolun sonunu değdim biraz akılla, şimdi o da gitti.
miraca giden kimdi diye sorma gençlik! O en sevgili.
meğer bu yol, bütün esmaların habercisiymiş.
ne mutludur ki bana bundan öte ayrılık yok.

yolunda bir damla bir damla daha, işte geliyorum.
siz yağanı sağanak bilin, bu zikrim yalnız senin için.
nazar etmiş eden, değmez gayri zerrelerim benim.
meğer bu sır, mesutca gidişin habercisiymiş.
ne mutludur ki bana bundan öte ayrılık yok.