Bir Menekşe Gibiydi Hayat Şiiri - Filiz ...

Bir menekşe gibiydi hayat.
Alımlı,
parlak
bir o kadar da kısa ömürlü.

Güzel olan her şeyin bittiğini,
sevginin asla ölümsüz olmadığını
- belki de kim bilir kaçıncı kez-
hatırlattın bana…
Uzak bir yerlerde
hiç olmadığı kadar mutluydu insanlar;
en azından ben öyle umuyordum.

Boyumca acılara gömüldüm.
Acımla kanayan ellerimde gördüm özgürlüğün rengini.
Aldıklarım, aldırmadıklarım…
Onlar da acılarımın, kaygılarımın bencilliğinde
eriyip gittiler.

Acılara büyüdüm.
Götürdüğü kadarını düşündüm.
Oysa doymamayı, büyümemeyi diledim acılardan.
Kaygım yarınlara bulaştı,
ölümler şafağa kaydı.
Yalnızım kalabalıklaşan dünyada…

Yalnızlığıma kandım,
yalnızlığımın maviliğine uzandım.
Yapraklarım uzadı birer birer,
rengim maviden mora uzandı.
Uzandı bir el üstüme,
dibimden bir yaprak kopardı.
Çoğaltmak için beni, benim gibileri…
İçim acıdı.

Pencerenin bol ışıklı havadar önüne çıkardılar beni,
kavruldu tenim,
serinlemek için bir çay demledim.

Menekşe hayatımın demindeyim.

Demini alan çayım ikinci bardakta,
bardağım ince belli.

Öyle bir keyif ki;
yalnız, işin tuhafı birazdan acılaşacak sanki.
Kısayım altını;
hatta kapatayım,
sonra o en keyifli,
o en dayanılmaz burukluğun keyfindeki çay misali
hayatımı lavabodan suya akıtayım,
sonra yenisini demleyeyim,
ocağım hep yansın;
ben acılaşan her yanımı deli mavi sulara dökeyim.

Zamanla tıkanır lavabo,
çay biter,
ocak alevi soluklaşır,
çizgiler derinleşir,
sular
kesilir;
ama
acı çaylar, acılaşan hayatlar dökülür hep bir yerlere.