Bir Mendil Al Ağabey! .. Şiiri - Ahmet Emer

Bir Mendil Al Ağabey! ..
Bir mendil al ağabey” dedi, elindeki naylon poşetten çıkardığı bir mendili uzatarak;
Sağol dedim, benim mendilim var.
“Ne olur bir tane alsan” diyerek duygulu bir sesle biraz daha yaklaştı yanıma?
Bir ağılda koyunlarla yatmışçasına kokuyordu, belki de sidikti kokan anlayamadım, biraz uzaklaştım yanından.
Döndüm yanıma, deniz bana bakıyordu, yalnızca denizle karşı karşıyayım, sızlayan burun, dolu gözlerle!
Benim de vardı çocuklarım, şimdi nerede, nasıllar; uzak yollarda, denizler ardında? !
Yükü taş olanın gömleği kum deryasıdır, kim bilir nerede kalıyor, var mı evi barkı, ailesi?
Perçemi çizmiş gibi sırrını evrenin aynasını saçları dağınıktı, eyreti ceketiyle perişandı üstü başı!
Yalnızca uzaklardakiler değil, çözüm olamadıklarımız da acıtır insanı!
Biz dilenciydik, yetmemişiz gibi Afgan’ lıları, Irak’ lıları getirdiler; bölüştürdüler kuru bir dilim ekmeğimizi de, bunlar neyin nesiydi? !
Nerelisin dedim, bakarak yanan küllenmiş kor parçasını andıran gözlerinin içine? !
Gözleri sis içinde, kirpiklerine kadar açık maviye çalan yeşil, şehrin iki yakasını birleştiren deniz!
“Suriye’ liydim” dedi, “üç yıl önce”, bozuk lehçesiyle.
Deniz suyu ile örtülmemiş düşlerinin yırtılan güzelliği, kibarlığındaki yapmacık duruşta sırıtıyor!
Gelene geçene soruyor durmadan, “abla bir mendil vereyim mi” deyip, tutuşturuyor ellerine?
Neden geldiniz dedim, ta buralara fersah fersah ötelere, kalsaydınız ya ülkenizde, barış içinde? ! .
“Ben ne bileyim ağabey, bilirmiyem ki, getirdiler işte bu illere, sordular mı; hem kim buna neden”? !
Kimlikler uyduruyordu yüzüne tutulan aynalara, bir dokun bin ah işit, neylersin haklı elbet? ! .
Gerçekten kimdi tüm bu olanlara sebep, hangi büyük görünen korkak küçük, hasta ruhlu yılan? ! .
Ahmet EMER