Ne hengameydi ama
bir çakıl taşı içimizi ısıtırdı
giderken uzun kıvrımlı yolları.
güneşin çarpmasını isterdik hüznümüze
hayatın ayak sesleriyle tepişirken
biz.
duruyorsun, bir maviliğe manzara oluyorsun
duruyorsun, ardında yitip giden karanlığa bir imza atıyorsun
benim diyorsun manzarası
bu lodosun.
Kayıt Tarihi : 16.4.2020 21:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!