Bir mahkeme Şiiri - Feridun Eren

BİR MAHKEME

Seni kaybettiğimden beri
Hayallerim çok basitleşti
Naz mı geçtin beni sevmekten
Beni düşlemekten

Düşlerimi avuçlarımdan aldılar
Prangalara vurdular
Takatim kalmadı
Biliyorum gelmeyeceksin

Yıkık ve dökükler içinde
Cam kırıkları ayaklarımda
Yürüdüğüm yollar çıkmaz da
Güllerim, hazanına dayandı şimdi

Kapım kırık haberin olsun
Çalmadan, yeter ki gir
Odamda sıcaklığını hisset
Aşk yeniden

Serinliğim
Ateşim
Karanlıklarım, şimdi uzun ve dipsiz
Koynunda büyüttüğüm düşlerim yalnız

İrkilmekteyim
Uyandığımda
Gördüm
Senden habersiz düşlerim

Düştüğümde yalnız
Kim, kim ne yaptı sana
Saçlarını rüzgâra teslim etme
Beyhude yıllarda yorulurlar

Oysa kapını karşılıksız çalan vardı
Geleyim mi diyen küçük bir el
Yorgundum
Savrulmuştum birine

Cevapsız duruşlar
Gelmeyen sesler
Gece koynunda kaldı
Ben yalnız, gözler kapıda, kulak zilde takılı kaldı

Rüzgârına kapılmamak gerekirdi
Rüzgârın yönsüz
Beklerken bir ses
Ankara tarafından

Sadece sen ve Ankara yeterdi
Ankara bana kara oldu
Ankara soğuk
Beni ancak sen ısıtırsın

Bir an gibi
Biliyorum ayazında bekledim seni
Ulus heykeli misali
Öylesine ulu orta

Sen den seni istemedim
Sadece bir ses, bir alo
Öylesine seni kimsesiz bırakmak değil
Sen ve sesiz

Oysa dünyalar benim olmaya hazırdı
Senden hep şansımı denedim
Sahipsiz bir kentin yıkık duvarına razı
Yağmura yenilmeyi kabul eden bir yürek

Ben onarırdım yüreğini
Kanımı su yapar
Etimden çamur
Onarırdım gülüşlerini

Küçük bir sallantı
Yıkıp geçmemeliydi
Ben dururdum
Taş kalmasa da üstümüzde