Bir Leylâ Masal'ı Şiiri - Kemal Ersözlü

"Leylâ vü Mecnûn"dan, Karakoç'un Şiiri'ne
Hep Mecnûn'u dinlemişizdir.
Âşıq olan'ı,
Mâşuq "Suqût Sureti"nde Mâwerâ'dır..
“Leylâ Gece'dir” çünkü.
Görünür olan Mecnûn..
Mecnûn bir Cinnet gibi görünür Leylâ'ya,
O kendini "Olmayacak Duâ'nın Âmincisi" saymayan Aqıl'dır..
Geceler ve Gündüzler bir "Uzun Hikâye"dir,
Belki kaç kere Hatmi'nden sonra başlayan bir Yeni "1001 Gece"..

Serâzâd Yorgun'dur,
Masallar yorulmak istemez,
Hep Dinleyecek bir Kulak bekler...
Leylâ okur, Kelâm-ı Nefsî ile,
Ses vermez ki Dış'a, Kulaklar'da bir Tını'sı kalsın..
Kalan bir Koku'dur,
Kalan bir Renk...
Yâsemin, Zambak, İhlamur…
Suqût Âbideler'i…
Çiçekler hep okur,

“Okumak” bir Zehrâ Erdem'i,
Sarar Bütün bir Mahsusât'ı, bütün Buutları'yla…