Bir Kuşkudan Ölüm Şiiri - Kağan İşçen

deniz kuşları deştiler beynimi
derin bir düşüncedeydim
çamur rengi bir dalgayla
kıyıya vurdu cesedim
tek kurtuluş adasıydı ölüm
dizginsiz
rahvan
bir kuşkuda vuruldu sözüm
yoruldum...

yollarla kıyasıya dalaşmaktan
kafamı kaldırmadan
geldim kapına ayakkabılarımı çıkardım
sofrana ellerimi yıkadım
gülüşüne umudumu hazırladım
acına vicdanımı sundum
uzak dağı oldum son düşünün
sonsuz
sınırsız
soluksuz
bir koşuda duruldu özüm
soruldum...

sisli soğuklarda sokağını arar
karabasanlarda saatini kurar
kurak yazlarda suyunu düşünür
ilkyaz demeden duramaz saçlarının ıtırına
akma zamanı şah damarımın
doğum sancısıyla ölüm sancısı arası
tek sancımdı yağmursuzluğun
böyle sevdasız
duraksız
yüzü çorak
bir neşede unutuldu sızım
kırıldım...

çiçekler sığınağı bir yankıda
ısındı adım
hangi sahipsiz ses
bilmediğim bir köşeye hal hatır sorsa
o anımda kaldım
içimden yürüdüğün yolları haykırdım
kıskandım bilinmezliği
başka hayatlar vardı aramızda
başka adresler
başka anılarda solduk sarardık birden
başka olmalarımız bile başkaydı birbirlerine
başka bambaşka ayrılıklarda
birleşti hayata ihanetimiz
peşinen
sabırsız
bir suskuda bırakıldı izim
vuruldum...