Bir Kül Yığını Kaldı Şiiri - Mehmet Cıngır

Yetiştirirken kırlardaki yaban gülünü,
Yağmur olurum bulutlardan akan.
Sadece yaratandan bekleyerek ödülünü,
Benim,bulutlardan akarken parçalanan.

Sulayabilmek için çöldeki sevgi çiçeğini,
Uçurabilmek için yosundaki ateş böceğini,
Avuçlarına alarak,yanan yüreğini,
Benim,denizin serin sularında kaybolan.

Irmak olur akarım engin denizlere,
Suyum can verir sararmış benizlere.
Hiç durmadan akarken gündüz gece,
Benim,taştan taşa başını vuran.

Farketmedim mum ışığında gülmeyi,
Fakat ihmal etmedim hiç sevmeyi,
Öldürebilmek için cahillik denen devi,
Benim,devin dişleri arasında ufalanan.

En zahmetli iştir bu,vicdanlara eş,
Olsun diye bütün insanlar kardeş,
Kaynasın diye tenceredeki aş,
Benim,tencerenin altında yanan.

Bütün insanlar olsun kardeşim,
Erken kalkarım,güneştir eşim,
Sönmüş gönülleri tutuştururken ateşim,
Benim, alev ateşten tüten duman.

Verebilmek için sana bendeki benleri,
Keşfedebilmek için sendeki senleri,
Çıkarabilmek için denizdeki cevheri,
Benim,dalgalı sularda boğulan.

Geleceğin aydınlık dünyasını kurabilmek için,
Görünmez ateşlerde yandım için için.
Ey taze gönüller! Sevgimi doya doya için
Diye; benim,göğsünden yüreğini çıkarıp uzatan.

Öğretmek için gökyüzünde koşmayı,
Çok arzu ettim yıldızlarda buluşmayı.
Kazımak isterken yüreklere sevişmeyi,
Benim,yüreklerin dışında kalıp horlanan.

Gün,almış başını giderken,
Anılarım sık sık kapımı çalarken,
Ateşe tutup yüreğimi yakarken,
Bir kül yığını kaldı Mehmet Cıngır'dan!