Bir Korkuluktur Hayat Şiiri - Mesut Bıyık

kıştı ayazdı
yüreğim aymazdı
radyolar söylemez gazeteler yazmazdı
bir tutam kar gibi eriyip giden
berduşun ölümünü

kimseler duymazdı
pamuğu ıslatıp bir damla suyla
yatalak bir hastanın dudaklarına
sürerken duyduklarımı
durduklarımı
yorduklarımı
korktuklarımı

bir korkuluk gibi durur hayat karşımda
tutunmasam düşerim
tutunsam elim yanar
salar korkusunu açlığın kimsesizliğin
çaresiz bir somuna sarılır gibi
yapışır hayatın eteğine ellerim
bir payandadır hayat omuzlarıma yaslanan
kim kimi taşır kim kime mecbur
çekilsem altından yıkılır başıma dünya
bir korkuluktur hayat göğün yedinci katında
didinmeliyim
çırpınmalıyım
tutunmalıyım

muhacirlik düşmüştür tuttuğum çeteleye
ve yenilgidir bu kente adım atışım
acı tohumuna bulaşmıştır bu kentin
bu kentin hiçbir yarası kanasa da acımaz
bir damla yağmur yıkar sokağın saltanatını
seldir tufandır binlerce çıban kanar
kimse bilmez kimsesizin nereye sığındığını
nereye kıvrıldığını bir sancı gibi

vurur yüzüme kentin arsız aynası
aksi düşer gözlerime zifiri kirinin
sırıtkan yüzü düşer ilk gençliğime
yağmur sokakları temizlememiştir
fiyakalarla kapatır sığ yanlarını
avunur kendine söylediği yalanla
lakin bu kenttir artık benim hayatım
bu kenttir alnıma yazılan koyu bir kırmızıyla