Bir Kitap,Bir Dilek Şiiri - Yorumlar

Sayın Öğretmenim;

Yazınızı bir kaç kez okudum. İlk tespitim şu oldu. Hatırlamak için tek aklımız varken, unutmak için elimizde hiçbir imkan olmamasına rağmen unutmamamız gerekenleri neden ve nasıl unuturuz diye sorarak başlamak istedim yorumuma...

Bir an kendime dönüp neleri unuttuğuma baktım ve hayatın çok kısa olduğunu bir kez daha fark ettim.

Gönülden düşerek unutulan insanların ağaçtan düşen yapraklar gibi unutulduğunu hatırladım şairin o sözünü...

Unutmamız gereken tek umudumumuz her zaman sırtımızı dayayabileceğimiz bir ailemizin olması ürpertimi hafifletiyordu.

Adam Fawer'de diyor ki;
'Geride bıraktıkların ileriye gitmeni engelleyecek. Unutma; ileri gidebilmen için arkadakileri unutman gerek.'

Unutarak mı ilerlemek ti hayat? Bir an anlamadım.

Bazen unutmak isteriz, gitmek istersin, dönmemek istersin engel olur kocaman bir GURUR...

Unutamazsın, gidemezsin, döner gelirsin...

Aslında sorun unutmak mı, hazmetmek mi? Bunu iyi ayırt edebilmektir derim...

Muhteşem bir makaleydi. Kıssadan hissemi kaptım. Saygılarımla...

'Unutma hastalığı...'
Eğer demans denen bir hastalık ise.. Hele alzheimere dönüşmüş ise unutkanlık, çok ciddi boyutlardadır..
İnsan ağzını bile unutur, yemeğini kendi yiyemez!
Evini unutur, sokakta kalabilir!

Ama yazıya konu olan unutkanlık, 'bilinçli' bir unutkanlık..
İhmal de denebilir..
Vefasızlık bile..

Bu türden unutmalar 'iyiyi, güzel olanı, hatırda tutulması gerekeni', insani vasıfları, adet ve gelenekleri, sevgiyi, ilgiyi, şefkati de kapsar..
Daha dün 'seni seviyorum' dediğini, bugün sokakta görse başını çevirip geçmektir, bir bakıma..
Bayramları tatil kabul etmektir mesela.. Anayı, babayı, hısım akrabayı çiğneyip geçmektir, aramamaktır, hal hatır sormamaktır..
İyiliği 'kuru bir teşekkürle' geçiştirmektir..
Verileni sanki 'bağış' kabul etmektir!

Daha da çoğaltılabilir elbette, 'istemli unutkanlık içine' girenler..
En önemlisi de 'KENDİSİNE VE TOPLUMA YABANCILAŞMASIDIR..'
Bir insan kendisi olmaktan çıkarsa, 'HİÇ BİR ŞEYDİR!'
Böylelerinin dünü unutmuş olması, yarının tesadüflere kalması demektir, ne gam!

İşte yazıya konu olan da budur..
Biz, bizi unuttuk.. Bize ait ne varsa unuttuk..
İnsanlığımızı unuttuk!

Ya ne olduk?
'PARANIN, MALIN, ARABANIN, YATIN, KATIN, TEKNOLOJİK ÜRÜNLERİN ESİRİ..'
Yani maddeye yenildik, maddi çıkarların peşinde koşan 'SAHTEKAR KİŞİLİKLER' olup, çıktık..
Bolca maskemiz var, kıyıda köşede.. Hangisi hangi ortama uygunsa, takıp çıkıyoruz..
O kadar..

Beni nerelere götürdünüz Öğretmenim..
Kutluyorum bu anlamlı denemenizi..

Dünyadan bahsedilirken hep, 'iki günlük yalan dünya' derlerdi, önemsemezdim ta ki üç yıl öncesine dek... her şeyin geçici olduğunu yaşayarak öğrendikten sonra çiçek, kelebek resimlerini boyamayı bırakıp onların arasında uçmaya başladım gerçekten. İnsanlık neyi bölüşemiyor ki; egolar, maddiyat, fors, unvan... Birgün elde bir şey kalmıyacağını öğrenecek onlar ama iş işten geçmiş olacak hem de çoktan... Mutlu, huzurlu, sağlıklı bir yıl diliyorum hepimize... Yüreğine sağlık.

Teşekkürler arkadaşım, emegine sağlık.Öncelikle acılardan uzak güzel bir yıl dilerim.
Yazarın,bütün kitaplarını okudum altını çize çize. Bir cümlesinden, ciltler dolusu kitap çıkacak gibi gelir bana da.Günlerce düşünürüm biten her kitabını, kitaplığıma kaldırırken. .Düşünmenin karşısında olan, nasıl böyle güzel düşünce ürünleri ortaya koyabilir ki...
Paylaştığım cümleleri nasıl da günümüz insanına uyuyor değil mi ? Kendini dünyanın merkezi sanan , hiç ölmeyecekmiş gibi hırsa kapılıp ,haksızlığa ,başkalarının çektiği acıya göz ardı eden insanlara ne güzel anımsatmış 'şımarma ,bu dünyada geçiçisin diyerek...Ben bu cümleleri yazıp buzdolabım kapısına astımdı ,kitabını okuduğum yıllarda,girer çıkar okurum ,olur da egom bu dünyada geçici olduğunu unutur diye..Paylaşmak iyi geldi bana.Bir yeni yıl dileği olarak düşündüm. Tabii kendimce...

Her şey gönlüne göre olsun diyorum.Sevgimle ,selamımla...

Ne güzel dileklerdi Öğretmenim... Katılmamak elde değil..
Nazan bekiroğlunun denemelerinde üstünde durduğu asıl konu düşünmek ve yaşamak konusudur. insan yaşayarak geçireceği vakti neden yazarak, okuyarak geçirir ki? buna hayıflanır esasen. etrafımızda çiçekler açar kelebekler uçarken biz hala neden onların yanında olmak yerine çiçekler ve kelebekler üzerine kitaplar okuruz diye geçirir içinden. mutlulukta da acıda da böyledir bu. gerçekten acı çeken kişi, çektiği acı üzerine konuşmaz der, fuzulinin şairleri yalancılıkla suçlamasına benzer şekilde... zaten fuzuliyi de çok sever.