Bir Kitabın Önsözüne Son Söz

(vazgeçemediklerimizdi mutsuzluklarımız)

ankam ölüm mahzenlerinde
cennete açılmak istiyor
cehennem kapılarından

bitti, bitsin
bu yalan da

bir birimizin hiçbir şeyiydik
her şeyi olamadık
sadece buzulsun şimdi
rehin denizlerde

bitecekse bir masal
en gerçekçi şekliyle bitmeli
en mutsuz şekliyle

süslü hayaller yok artık
aldanmadık birbirimize hiç
sadece hayata…
hayata…

üç nokta koydum sana da
ikisini saymayarak

seni suçlamıyorum
sakin bir şiir
duru bir su gibi
baktım, geçtim

migren duruldu
bir öpücük kondurarak
saf bir çiçeğe tutuşturdum eline
elin, elim çiçekte
elim elimde
gözlerin beynimde
öperek göz bebeklerinden
geçtik
gençtik….!

gösterdik yaralarımızı
çatmadan kaşlarımızı
narin bir dokunuş gibi
ürpertici
soğukkanlı bir cinayet gibi
olağan

ben resmederken sevdayı
s/ilgini ustaca kull/andın

alışkanlık diyordun…
bırakarak bir yarımızı
yarım kalacak bir sevdayı
çeyrek çeyrek bozdurduk

sıkıntılısın
durgunum
sebep arıyorsun
kaçıyorsun
sığıntım kadar
sıkıntın azar

ne istediğini bilmeyenim
küçük ütopyam
üvey bir aşk
öz bir ayrılık gerektirir
bilesin….

kapı eşiğine gelişimiz
içeri giremeyişimiz
neydi buraya getiren bizi
gidelim buradan
yitelim… yitelim…

sancı sancı kanayan
saran, sarmalayan
ey sızılı hayat
kanayan
ve hep kanayan
bekle bizi

bitti,
bit-
sin
bu yalan da

çünkü üvey bir aşk
öz bir ayrılık gerektirir