Bir Kez Vurulunca Ve Ölmeyince

Bir kez vurulunca ve ölmeyince
Bir daha acımıyor hiçbir yara
Ölmeyeceğini bildiğinden midir
Yoksa sevdiğinden mi artık yaraları
Biliyor yaşamasını insan
Her yok oluşta yeniden doğmasını
Ve tüm hırslarını boğmasını
Biliyor yakmasını dünyayı
Küllerini eleyip yeniden
Daha güzelini kurmak için
Ve kendini bulmak için biliyor
Meydan okumasını yeniden hayata
Yeniden ve usanmayarak
Dünya durmadığından mıdır
Yoksa zamanın büyüsü müdür bu
Ama bir kez vurulunca ve ölmeyince
Bir daha acımıyor hiçbir yara
Bir daha acımıyor ilki kadar
Korkuyu unutmuşluğun ifadesiyle
Ve ölümsüzlüğün cesaretiyle
Dikiliyor yeni savaş meydanlarına
Zırhsız ve silahsız
Ne kadar keskin olsa da kılıçlar
Gülümsüyor bileyenlere
Çünkü biliyor sarmasını tek başına
Ne kadar kanasa da yaralarını
Ve oklar ne kadar zehirli olursa olsun
Çıkarmasını öğrenmiştir artık
En derinlere saplananları bile
Bundandır sevmesi yaraları belki de
Çünkü hep borçludur insan
Korkusuzluğunu savaşlara
Ve yaralara sevdasını
Yeniden sever bu yüzden
Çünkü bilir insan
Bir kez vurulup ölmeyince
Bir daha acımaz hiçbir yara
Ve sever yeniden
Hem eskisinden de fazla
Hem de bu kez
Korkusuzca