Bir Kelebeğin Günlüğü Şiiri - Cumali Çor ...

Her var oluş kendi öyküsünü yazar
İki yeni kanat değil bedenimi uçuran
Ruhum bir çiçeğin kalbine kandı-aldandı
Yalnız değildim oysa-
Benim bir gökyüzüm vardı...

Uzun yaşamak neye yarar
Neyi arar varlığımız
Kendi uçurumumuzun kanlı düşlerinde
Neden çoğalır kromozomlarımızda ölüm
Neden sorar çocuklar - meraklı bir sabahı -
Güneşi öldürdüğünü - zehirli bir karanlığın
Kimyasal şiirler düşüyor dizelere
Gaz maskeli güvecinler
Denizaltıları nasılda şasırtıyor martıları
Neyse metan - konvolyosyonel sempati -
Biyolojik cinnet - nükleer intihar -
Kitle imha ne demekse...

Bu son şiiridir yiğitliğin
Bu son destanıdır tarihin
Mavi siyaha boyuyor rengini
Yüzüm güneşe dönük üşüyorum
Bulutları ölümcül - bulutlar sabıkalı -
Siyah kar da yağarmış meğer diyorum...

Hiç bir ormanda yeşil olmayacak bundan sonra
Hiç bir bahçede çiçek
Hiç bir denizde balık
Hiç bir bahar da aşk

Benim rüzgarı sevmediğimi söylemeyin
Kırılsa da kanatlarım
Bir gün sürse de yaşamım
Bir önemi yok zamanın
Bahar geleceği zamanı bilir
Çiçek açacağı zamanı
Yağmur yağacak zamanı bilir-

Ben öleceğim zamanı bilirim
En güzel ben ölürüm...