Bir Kalem Yak Şiiri - Mesut Tari

Bir kalem Yak yosun tutmuş duvarlara
Avuçlarımda eski tozlu bir hatıra
Simsiyah o gözlere gözlerimi yumarken
Gök yüzüne takıldı cana can veren mana

Nihayet erdi menzil yol bitiyor ötede
Hissiz yağmurlarımı aldı götürdü rüzgar
Taş kesildi gözlerim kala kaldı köşede
Yıldızlar sustu tek tek ardımda kalın duvar

Bir kalem Yak sönsün bütün ışıklar
Hayaletler dolaşır girdaplı maskelerle
İgnelenmis zihinler çığlık dolu odalar
Götür beni buradan sararmış hüzünlerle

Görürüm ötelerden gelen yakamozlari
Yolunu kaybetmiş seyyah hissesinde hiçlik var
Sararmış o gecede küstüm hokkabazlari
Zamanın avlusunda billurdan kırık canlar

Bir kalem yak yandı yanmayan kandil
Ömrüm geçti beyhude eridi lal oldu dil
Ufuklara haykırsam bunu sadece sen bil
Gül koksada dudaklar gözlere çekilmiş mil