Bir Kalem Kanatıyor Ömrümü

Bir kalem kanatıyor ömrümü...
Kurşun kurşun deşiliyor yaram
Hep seni yazıyor,
hep seni siliyor,
bir kalem kanatıyor ömrümü...

dize dize dökülüyor kanım
doymuyor kağıtlar
hani iyi bilirsin, o en masum yanım
ve en acı ağıtlar
hep bir arada ağlatıyor dünümü
inanırmısın gülüm
ve
bir kalem kanatıyor ömrümü...

bir şair korkuyorsa yazmaktan
-farzet
kuşlar korkarmış uçmaktan-
işte böyle gülüm
bir şair korkuyorsa yazmaktan
ölüm onun şiiridir artık...
ve korkuyorum yazmaktan
tükeniyor umutlarım
çaresizlik koparıyor o gonca gülümü
böylece işte
bir kalem kanatıyor ömrümü...

kan revan içinde günlerim
yasaklara saplanmış düşlerim
ve bir zalimin elimdeyken kaderim
sen değil, kader yakıyor külümü
bundandır heralde
bir kalem kanatıyor ömrümü...

bir mum alevinde ömrüm
sen vardın, sebeplerim vardı!
ve umutlarımı bir bir söndürdüm
oysa herşeyim yarım kaldı!
Ama sen yoksun artık
vakit geldi, görmekteyim son günümü
yazıkki güzelim
bir kalemmiş işte,
kanatıyor ömrümü...