Ayşegül Şiiri - Galip Karabatak

Hani bakınca gözlerine
Yaktın ya kor gibi beni
Gördüğüm ilk günden beri
Aşığım sana Ayşegül!
Gördüğüm ilk günden beri
Yangınım sana Ayşegül!

Oysa tutamamıştım bile elini
Sen tutmasaydın benimkini
Bakamazdım yüzüne bir kez
Yaramazlık yapmış çocuklar gibi...
Ve o gece
Düşlerime girdin usulca
Nerden bilirdim
Hiç çıkmayacağını ordan
Sonunda bana da oldu, anladım
Görünce annemi, babama olanlar
“Bir dağdır patlar içinde” derdi
Aşık olduğun zamanlar...

Hani masum, utangaç, sıcacık
Tuttun ya ellerimi
Geldiğin ilk günden beri
Aşığım sana Ayşegül!
Geldiğin ilk günden beri
Yangınım sana Ayşegül!

Gözlerine bakarken tanıdım hayatı
Ve yavru bir kuş gibi titrerken kollarımda
Anladım niye yaşadığımı...
Ve büyüdüm yanında
Artık koskoca bir adamdım
Sen “adamım” demişti ya bana,
Belki de kendimi adamdan sandım...
Ölümlerden dönmek gibi bir şey bu
Kaç gece
Senden sonra
Yuttum sözlerimi
Sustum, konuştuğun kadar
Çünkü,
Duyduğum en güzel cümlelerdi
Senin ağzından çıkanlar
Ve sustuğum en güzel yerdeydi
Sen konuştuğun zamanlar...

Hani usulca eğilip
Dedin ya seviyorum seni
Duyduğum ilk günden beri
Aşığım sana Ayşegül!
Duyduğum ilk günden beri
Yangınım sana Ayşegül!

-Gülünden ayrılınca, ölürmüş ya bülbül,
Gittiğin o günden beri, ölüyorum Ayşegül-