Bir Kadının İçinde Sessizce

Bir Kadının İçinde Sessizce

Bir gün bir kadına rastladım,
Sanki susmakla var olmuştu,
İncecikti… sesi değil, kalbi.
Bir bakışı, eski bir hikâyeyi ağlatırdı…
Ben, onun gülüşünde öksüz bir huzur gördüm.

Gözlerinde deniz vardı,
Ama bu deniz…
Sonsuzluğa değil,
İhanetle dolu kıyılara çarpıyordu kendini.
Her dalga, bir umudu yutmuştu önceden.

O kadın,
Papatyaları soldurulan bir dağın yamacından düşmüştü,
Kimse bilmezdi…
Yamaçtan kopan her papatya,
Kırılmamış bir güvenin çığlığıydı aslında.

Konuşmazdı,
Ama suskunluğu,
İçinde kıyametler koparırdı insanın.
Düşünsene,
Bir insan nasıl her cümlesini içine yutar da,
Yine de dimdik durur?

Bir keresinde dedi ki bana:
“Ben artık dua etmeyi unuttum,
Sadece Allah’a havale ettiklerimin sayısını bilmem.”
Yüzü gülümsüyordu,
Ama gözleri,
Toprağa düşmüş bir çocuğun çaresizliğini taşıyordu.

Kırgındı…
Ama hala incitmemeyi seçiyordu.
Çünkü o da benim gibi
İyi niyetin bedelini
Omuzlarında taşımayı öğrenmişti.

Bir çakıl taşı gibi
Denize attı tüm düşlerini,
Her biri içindeki bir yara kadar ağırdı…
Ama suya düşünce hafiflediler sanmıştı,
Oysa deniz…
İnsanların değil,
Kırık düşlerin mezarlığıydı.

Gözleri ışıl ışıldı ama,
Gören yoktu…
Çünkü ışık içerden yanıyordu,
Ve dışarısı karanlıktı onun için.

Bir gün,
Kendini bir kez daha o sonu olmayan yolda bulmaktan korkuyordu,
Güvenmekten…
Güvenip yine aynı yerden can vermekten…
Belki de en çok bu yakıyordu içini.

Ama biliyor musun?
Ben onu duyuyordum…
Konuşmadan.
Ve belki ilk kez,
Bir kadın sessizliğiyle bu kadar çok şey anlatıyordu.

Denizi dinlerken ağlamayı,
Ve ağlarken dua etmeyi öğretmişti bana.
Bir kadının kalbinde,
Kırık dökük ne varsa toplamıştım,
Sustum, ama anladım.

O kadın…
Kimsenin duymadığı bir şarkının,
En iç acıtan nakaratıydı.

Ve ben…
Onu duydum.

Mehmet Bildir