Bir Kadın Vardı Şiiri - Özgen Öz

Bir Kadın Vardı

Bir kadın vardı…
Yıllar gelip geçtikçe
Zamana sessiz sırlar örüyordu,
İçinden taşan cümleleri kimse duymuyordu,
Gizli bir melodiydi sesi,
Kendi yalnızlığında çalan…

Bir kadın vardı…
Bazen çok gözyaşı döküyordu yağmurlara,
Ama gözlerine hiç yaş değmezdi.
Sadece bir ihtimalde olsa
Hiçbir coğrafyaya sığmayan
Küçücük umutları sevdi,
Kendi kalbiyle, kendi ölçüsünde…

Bir kadın vardı…
Dudak uçlarında
Belli belirsiz gülümsemeler,
Yalnızlığın erdemlerini taşıyordu
Sessiz sedasız,
Kutsal bir emanet gibi saklı…

Bir kadın vardı…
Düşleri firardaydı,
Bir ses verse,
Bir kahkaha atsa,
Kalbinde çiçekler açardı,
Ama o sessizliğini seçiyordu,
Kendi iç bahçesinde,
Görülmeyen bir bahçıvan gibi…

Bir kadın vardı…
Kendi gölgeleriyle konuşan,
Gecelerin koynunda yolculuk eden,
Ay ışığından ipler örüp
Yalnızlığını sevgiyle kuşatan…

Bir kadın vardı…
Rüzgarın şarkısında ağlayan,
Denizin özlemiyle büyüyen,
Her kırık düşte
Kendi kalbini tamir eden,
Sessizliğinde yeniden doğan…

Bir kadın vardı…
Ve belki kimse anlamadı onu,
Ama kendini hep bildi,
Kendi içinden çıkan bir yıldız gibi,
Parlak, narin ve hiç sönmeyen…

Bir kadın vardı…
Ve işte o kadın,
Sonsuz bir evrenin ortasında,
Kendi sessiz mucizesini taşıyordu,
Fısıltıyla, gülümsemeyle,
Hiçbir zaman kaybolmayacak bir ışık gibi…