Bir Kadın Tanıdım Ben Şiiri - Yıldırım Y ...

Bir kadın tanıdım ben…
Gecenin karanlığının ayaz kederinde
Hatıraların silinemeyen gerçek yüzü...
Karanlıkta parlayan ağlamaklı bir çift göz...
Sessizlik….
Gizem…
Yalnızlık….
Ve bir yudum kahve…
Yanmış bir kalbin küllerine,
Gözlerden süzülen geçmiş dolu yağmurlar…
Sırlarla dolu dalgın ve dargın bakışlar.
Sineye çekilmiş sönmek bilmeyen sigara dumanı.
Adı mı?
Adı Aurora…

Bir kadın tanıdım ben...
Yüreğinde everesti barındıran bir kadın.
Dalgın gözlerinde geçmişin toz bulutları,
Anılarını bıraktığı karanlık ve derin kuyularda
Biriktirdiği ağır yükler
Ve engin yaşanmışlıklarda
Her şeyi hiçbir şeyde yaşayan bir kadın….

Bir kadın tanıdım ben…
Griyi ve siyahı üstünde,
Yeşili doğada,
Maviyi ise gökyüzünde seven bir kadın...
Nefesi karanlığın ıssızlığında,
Gecenin yarısında alan bir kadın...

Kalabalıksın hem de çok kalabalık
Bir kadın, bir anne, aynı zamanda bir çocuk.
Dünyaya açılan tek pencerenden
Buram buram esen kahve kokusu,
Issızlığının parfümü olmuş güzel kadın...

Başlamak, başlamak ve yeniden başlamak...
Sayfanın beyazlığına, griliğine aldırmadan başlamak...
Yeni başlangıçları düşlemek.
Geçmişin kemirmelerini düşüncelerde öldürmek.
Zor mu?
Evet çok zor.
Kanatsız mücadele etmek zor,
Kalbini yakan kor ateşe rağmen dimdik durabilmek zor.
Ama biliyorsun hayat karanlık
Ve ne zaman biteceği bilinmeyen bir koridor.
Yürüsen de koşsan da uçsan da sonucu aynı değişmiyor.