Bir Kadın Şiiri - Sevda Savğa

Usulca kalktı yerinden
Pencereye doğru yaklaştı
Perdeyi araladı,
Şöyle bir dışarı baktı;
Bir şeyler bekler gibiydi,
Ya da
Bir şeylerin ardından bakar gibi...
'zaman! Diye düşündü,ah şu zaman!
Ne çok şey alıp götürmüştü.
20 yıl öncesine döndü birden;
dudağında yarım bir tebessüm.
Hayalleri vardı,
Gelecekle ilgili planları ve düşleri vardı;
Düşleri ve çocuksu gülüşleri.
Sanki uzatsa elini tutuverecekti mutluluğu.
Bir gün kapısını çaldı evlilik,her bekarın olduğu gibi..
Kim bilir; belki düşleri gerçek olacak,
Yada, yada bir ömür düşte yaşayacaktı...
Birleşti hayatları,farklı iki insanın
Derken çocukları oldu.bir,iki,üç...
Mutlumuydu bunu pek düşünmezdi
Kabul etse kalıpları
Mutlu olacaktı besbelli
Bunun farkına geç vardı.
Yaşadığı güzellikleri düşündü bir an
Sevdikçe,
Verdikçe kendinden bir şeyler
Mutluydu
Veya öyle sayardı kendini
Adam güzeldi,insandı
Güzel bir insandı
Adam gülse gülsün isterdi karısı
Ağlarsa ağlasın derdi.
Bilmezdi yüreğini kadının,
Yada bilmek istemezdi.
Yalnız kendi için yaşasın isterdi.
Kadın yalnızdı,
Yüreğinde yangınlar,
Yüreğinde fırtınalar kopardı,anlatamadı
Anlatamazdı.var olmaktı tek dileği
Kendi olmak,kendi kalmak.
İnsandı
Birazda haylaz
Kalıplara sığmazdı.
Yüreği sıcaktı, sımcaktı.
Anlıktı öfkesi,
Severdi gülen yüzleri
Kendi de hep gülmek isterdi.
Uçmak isterdi özgürce,
Uçsa vurulurdu kanadından
Kalıptan çıksa bir tarafı
Vurulurdu
O yüzden hep yaralıydı bir yanı
Sol yanı hep sancılı
Aklından geçirirken bunları
iki damla yaş süzülüverdi,
süzülüverdi solgun yanaklarına
mutlu değildi,mutlu edemiyordu.
Bir yol olmalıydı,bir çare!
Ölmeyi düşündü bir an;
Ölüm çare değildi,olamazdı,hemen anladı.
Yaşamalıydı
Bencilliğin lüzumu yoktu.
Çocukları için,başkaları için hatta.
Kurtulması gerekiyordu içindeki kendinden
Sadece bir anne,bir eş sadece,
Bir kadın olsa yeterdi.
Yüreğini bir avucuna aldı,beynini diğer avucuna
Önce hayallerini uçurdu sonsuz maviliklere
Sonra düşlerini saldı.
Söküp attı ne varsa
Ne varsa onu farklı kılan
Geriye yüreğinden,beyninden
Sade bir et parçası kaldı.
Sırtından büyük bir yük kalkmış gibiydi
Bir kadındı şimdi,bir anne,bir eş;
Kocasını,çocuklarını seven,onlar için yaşayan.
Kendini dinledi; uzun uzun
Hala yaşıyordu işte,hala çarpmakta yüreği.
Başında korkunç bir ağrı,çok düşünmeye bağladı.
Bir kadındı, yaşıyor hala
Bir şeyleri kaldı geçen zamanda,bir şeyleri yitirdi.
Mutlu edecekti,mutlu olmak zorunda değildi(!)
Mutlu muyum diye düşünmek zorunda bile değildi.
Bir baktı yüreği soğuk,elleri soğuktu,
Bir baktı üşüdü;
Hırkasını giydi,dönüp yerine oturdu.
Mutlu muydu!
Mutluydu?