Bir Kadın Şiiri - Mustafa Yılmaz 11

Buğday tenli bir kadın ağlıyor pencerede
Ekilmemiş toprağın kucağına
Sulamamış bahar yağmurları
Bir kadın
Başaklara varamamış yazın son sıcaklarında

Bir rençperin avucundan savrulmamış
Harman vakti rüzgara taratmamış saçlarını
Aydınlık bir dehlize hapsolmuş
Henüz güneşin sevdasına varamamış
Bir kadın
Öğütülmemiş yaşamın ağır taşında

Dokunsa bir el sızlayan vicdanına
Yeşerecek mevsim kış olsa da
Buğday tenli bir kadın
Ekmek kadar gerekli
Tuz kadar yakıyor kendi canını
Bastıkça erkenci yaralarına

Hırçın ve bir o kadar coşkun duyguları
Tanıyor toprağı kokusundan
Utanıyor her yağmurlu sabahtan
Bir kadın
Adını bulutlu gökyüzünden alan...