Bir kaç çığ buğusu Şiiri - İlyas Kaplan

kaşları çatık düşünceler salınıp salınıp duruyor
akşama zaman taşıyan bir çocuk dolanıyor etrafta
açarak ilahi kitabın son sayfasını
sorgusuzca
dokuzuncu satırından bırakıyor boşluğa
bir çift karanfil yangını
bir kaç çığ buğusu

şehrin gri çehresine
saçaklardan şelale iniyor buzul renkte
kalın kürk giyinmiş ,sarınıp sarmalanmış
onlarca trajedik ilişkiler içinde
baş başa satranç oynuyor aynalarda ruhlar

asfaltta kalan su birikintilerine
yıldızlar nefes nefes inerken
seyrek sokak fenerlerinin altına
koşup geliyor pervaneler

kimi zaman acılarla
kimi zaman sessiz
hep yalnız kalmaya mahkum oluyor
ömrün devrelerinde
hep böyle dayanılmaz hal alıyor beklentiler

aynı bir dere gibi
bir nehir gibi
akıyor akıyor akıyor…

bilinç dışı yorgun saatler saklıyor rüyalar
yoksul iç çekişler fırtınalar koparıyor
kusursuz gürültüler oluşuyor gök katmanlarında
yüreğin lanetini azdırıyorlar durduk yere

titrek ve ürkek mum kadar bedbin
süklüm püklüm acılar devşiriyor ıslak düşler
her bir ihanetin yeni bir manifestosu söz konusu
her ihtilal her yıkıntı her yeni enkaz

ne kadar çok inkar yüklü
ne kadar fazla itiraf mahfuz ikinci benlik
sıfırdan başlanan masallar hikayeler
duygular düşünceler hayaller

çıkıp da bir türlü varılamayan menziller mükteseb
anlık frekanslar,görüntüler,sesler
anlık kızgınlıklar,öfkeler,ağlamalar
kabullenmek çok zor bir süreç olsa da
istese de istemese de değişime uğruyor kolayca
yer
mekan
insan

*

atıyorken nabız
damarlardan akıyorken
ateş suyu
su ateşe dokunurken
gökte üveyikler suçüstü vurulurken

yokken bile yağıyor kar
olmayınca soğuyor hava
hıfza sığmayan
bir şeycikleri anımsatıyor
kum saatinin son kumu
son kez düşerken

redfer