Bir kabristandan yazıyorum...

Yazar / Tarih: Esra KİRİK [7/31/2009 / 1:12:33 PM]

Bir kabristandan yazıyorum
Siyahlar içinde bir kadın
Ve yakasında kocaman, kırmızı bir gül'...

Lale üzerine bir yazı yazarken,
Bir dedikten sonra donarak
İkiyi diyemezken,
Yazamadım bir lale yazısı daha.

Yazacaklarımdan korktum belki de;
Doğrusu yazamadıklarımdan.

Mesela bir lale yazısı daha yazsaydım,
Baharda bir hafta boyunca, her gün
Kapıma bırakılan laleleri
Kimin bıraktığını tahmin etmeye çalışacaktım.
Muhtemelen tahmin edemeyecektim
Ve tahmin ede geldiklerimden de
Bahsedemeyecektim.

İyisi mi laleleri hiç yazmamak dedim
Ve başka bir konuya aşinâ kılındım.
Bugünkü dünkü, laleden güzel değil belki
Ama laleden daha özel bir şey bağlandı fikrime…
O bağı çözmeye çalışırken
Kelimeler topak topak yığınlaştı.
Yığınların her yükselişinde biraz daha
Biraz daha, biraz daha,
Yükseldiğimi hissettim…

Dağların dağ,
Yaprağın yaprak,
Suyun su,
Güneşin güneş,
Yıldızın yıldız oluşunu
Hissetmesi nasıldır bilemem.
Ama nesneye karşılık olduğumda,
Söylediğim kelimelerde nerede bulunduğumu,
Kendimi biliyorum.
İnsanın insan olmayı hissetmesinin ne demek olduğunu
Yani çok, iyi biliyorum…

İyi biliyorum suyun duruluğunu,
Ateşin sıcaklığını,
Toprağın ağırbaşlılığını
Ve en önemlisi,
İyi biliyorum sevmeyi…

Hatta beni sevenlerden daha çok biliyorum sevmeyi.
Çünkü severken uzak kalmayı iyi biliyorum.
Uzakların öldüremediği bir sevdayla yaşıyorum uzun zamandır…
Zamansız gelen bir sevdayı taşıyorum
Kılcal damarlarıma kadar taşıyorum.
Parmak uçlarıma kadar doluyorum
Sevdayla kan fazlalığından ölüyorum her geçen gün.
Ne yapmak lazım,
Nereye gitmek?
Hiç olmak daha mı iyidir yapmamaktan
Bırakıp gitmekten?
Gitmek de bir yerde hiç olmaktı değil mi hem…

Her şeyi olmak istediğinin hiçbir şeyi olmamak.
Belki de her şeyin yapılmak istendiğinde,
Hiçbir şey kalma çaresizliğine kapılmak.
Kısaca hiçlik işte,
Fazlası yok.
Fazlası yok bu hırpalanışların. ‘
Her, gelmek gitmek,
Her gelmek de gitmek içindir’ deniyor
Anonim bir sözde.

Saçma bulduğum geri dönüşlü bu cümleler
Ne de doğru anlatıyor insanlarını.
Bizleri ne kadar iyi tanımlıyor,
Anlatılamayan onca şeyin üstüne…

Uzatmanın bir anlam ifade etmediğini,
Anladığım zaman sürdürmeyecektim yazılarımı.
Uzatmadan, kısa keserek,
Yerinde durmayı bilerek yazacaktım.
Hiçbir zaman yapmaya karar verdiklerini
Yapmak isteyen biri olarak bunu yapamadım,
Tekerrürün. Bunun sancısıyla kıvrandığım gecelerim oldu.
Ama bildim ki, yazdıklarım yaşadıklarım değildi.
Ve yaşadıklarımı yazma cesareti bulduğum gün
Gerçekten hissiz kalacaktım.
Hissizlikle dolu günleri beklemek de
Beklediğim çoğu şeyi beklemek kadar yersizdi.
Bu yüzden yaşadıklarımı sürdürmemek,
Yazdıklarımı sürdürmek kadar acıtmadı canımı…
Yaşanamayanlara vesika bulmak elbet zordu;
Yaşadıklarımı vesikalandırmak ondan da zordu.
Sustum, sustum, sadece sustum…

Susmanın kar etmediği demlerde uyandım,
Uyandırıldım
Bir gün. Nasıl olduğunu bilmedim,
Bilemedim.
Az sözle çok şey anlatmayı öğrendim,
Çok sözle sadece susacaklarımın çoğaldığını fark ettim.
Hiçbir şey demeden ömrümün uzadığını iyi bildim.
Öyle bir bildim ki,
İnsanın hayatında
Söyleyeceği sözün
Bittiği zamanın,
Sözün bittiği yer olduğunu anladım.

Yerle zamanı kardeş,
Ölümle yaşamı sırdaş bildim.
İşte oradan başlıyorum söylemeye yine,

Hayatın ölüme en yakın olduğu yerde,
En kısa cümlelerimi yazıyorum…
En gerçekçi itiraflarımı kalabalık bir kabristandan,

Üzerine şimdiye dek en acılı,
En hüzünlü insanların oturduğu,
İki Dünya arasındaki çizgiyi
En çok düşündüren, ahşap bir kanepede yazıyorum.
Yerle zamanı kardeş, ölümle yaşamı sırdaş bildim…
İşte oradan başlıyorum söylemeye yine…

Siyahlar içinde ve yakamda kocaman bir gülle...

Yazan Esra KİRİK
Çevirmen Mahmut Edip Kuğucak
07-08-2009 Cuma