Bir K/adın Y/aşıyordu Duada - Garip Çoban

Kentler ve kentliler arasında.
Günbatımında sevginin derdi Ademoğlu.
Her sokak eğrilir biraz yalnızlığa.
Gölge gölge yetim ve öksüzlüğü.
Üzerlerinde çocukların oynayamadığı kalbler arasında.
Alev alev sorunsuz sorunlar çilesine dönüştükçe.
Ve daha neler, neler.

Başı boş suretlere sahip duygular.
Kaçar insan insandan yangının en büyüğü var.
Hangi aldatmacayı seçti ilişkiler.
Eczanelerde ilaçlar, hastanelerde bedenler, hapishanelerde yürekler.
Sevgisi eşyaya dönüşmüş ve kentin derdi başağrısıdır.
Günbatımında çöpleri karıştıran insan.
Kedi ve köpek arasındaki merhamete muhtaç insan.
Ve daha neler, neler.

Susmuş vicdanlar ağaçlar kuşsuz böceksiz.
Hava insanın lekesi, titreşimlerden çıkmış betonlar.
Her şey soluveriyor.
Sevginin duası ateşten daha sıcak.
Bir şey yok.
Düş arasında duruyor, düşlenemeyenler.
Alnına yazılmıştı bir gece.
Ve daha neler, neler.

Mutlu olmaktan çok, mutlu edecekti insan insanları.
Kimi secdede, kimi dans, aşk, keman ve şarap arasında.
Öpüyordu rüzgar elbisesiz bedenleri.
Sarhoş ediyordu şehirlere düşen bombalara rağmen merhametli yürekleri dua.
Ve aniden bir sala ve çan sesleri sustu.
Delikanlı fırladı yıkıntıların sokaklarına.
Elinde insana hiç yakışmayan silahtı.
Ve daha neler, neler.

Gözlerinde şimşekler çakan yalnızlıkla.
Kim öldürecekti özlemeyen yanlarını.
Cebinden bir resim fırladı.
En güzeliydi ömrünün.
Kokusu sarmıştı yıkıntıların arasında.
Oyun bu durdu.
Keman sustu.
Hayır hayır!..
İnsan bu olmamalı.
Ve daha neler, neler.

Gecesi hayr olmayanın, sureti sabah güneşe b/akamaz.
Katilini yüreği hüzünlü ve kıy(a/ma)dı.
Gönül penceresindeki kuğu kolları arasından süzüldü.
Ve sustu kelime heybesinden çıkmadı.
Cümle halden sıyrıldı, mezarbaşında.
Tenin parçaları her yere dağılmıştı.
Ve daha neler, neler.

Çiçekler kan kırmızı renge büründü.
Şairdir her gönül, sen yine kon bülbül.
Dedi ve sustu, yarıda kesiverdi şiiri.
Nereden geldiğini bilmem.
Mevsimlerde bulamam.
Cemrelerle gelen bir sel gibi geldin.
Yanardağların lavları gibi akıp gidendin.
Zaten istediğin bu değil mi gönül.
G/özlerin biraz dalgın düne.
Halinden bezmiş gibisin.
Ve daha neler, neler.

Hayır, boşuna uğraşma anlaşamıyorsun kendinle.
Benim gibi sen de, yalnız kalmışsın diyen fotoğrafta hatırlayamadıkların.
Siper olmamış bir sadaka, şems vakit dua.
Pencereme kon diye seyrettiğin kuşları düşün.
Dertlerimiz dermansız biliyorum.
Sen yine de kon, insafsızca kanayan bir y/aram v/ar.
Şimdi çok iyi hatırlıyorum seni yalnızlığım.
Ve daha neler, neler.

Bir zamanlar beraberdik bu yerde.
Günlerdir gözlerini kapayamıyor bir gönül.
Yazın sonundaki bahar gibi.
Evlerden silkinmiş ev eşyası gibi.
Yada odun sobasının yaydığı bir duman gibi.
Kentin bulmacasının kelimeleridir insan.
Ve kül soluksuz kalıyor bacasında.
İçine dünyanın yakalandığı yalnızlıkta insan.
Öğlen sonrası bir uykuda beklenen duada unutulmuş insan.
Ve daha neler, neler.

Sözlerinin hepsini akılda tutan bir hal.
Benim yurdum sevgili onun sesi.
Her yerde peyda olan bir kadının gönlüyse.
Sen ve ben kimiz?..
Karşı taraftan kızıl bir manzara insanız ya.
O’nun içindir hep bir yanımız arafta.
Otlar, ağaçlar, gökyüzü, kar, yağmur, kedi, köpek.
Neye b/akarsak ordan feyz alır gönül.
Ve daha neler, neler.

Arzediyor içinden tan vakti güneşin kızıllığını.
Birde bakmışsın kimine göre insafsızca bir manzara.
Döküyor usul usul musalladaki halimiz, dünyaya sakarlığımızı.
Hepsi kan kırmızı insanlığımız.
Sinem’e hüznü olanın elbette duasında yar.
Böyle cenk olmadı tarihte.
Harap ediyor kafir islam ümmetinin gülistanını
Vatan içer vatanda koptu velvele.
Fitne fücuru birleşmiş zalimin.
Ve daha neler, neler.

Muhammed Ali aşkına Zülfikar yürekli mülki Cihan’a Sığmayanlar geldi.
Gördület ahir zamanın mehmedini.
Felek aksine döndürdü devranı
Çoktur ümmetin yarası, kopuyor nuhun tufanı.
Başımıza zindan oldu bu Cihan.
Memleket sahibi sultan beğenmez.
Yazıcı ümmetini halini bilir.
Dil dile gelir sen ümmet içinde nerdesin?..
Sevgi rağmen aman aman ediyoruz.
Ve daha neler, neler.

Duymak istemiyoruz kuşların sesini diyen çığlıklarımıza yenilmiş insanlığımız.
Bugün onlar beni anlayamaz beni.
Şimdi, benim dualarım onlara.
Seyrediyorum kendi aksimi, mülteci y/anımda.
Ve zaman zaman yaşıyorum sensizliği.
Dedim ya yar.
Bir zamanlar beraberdik bu yerde!...
Pabucu eskimiş ama yinede giyen çocuklar gibiyiz.
İçinde bulunduğumuz dışımıza çıkınca ilan ediyor.
Ve daha neler, neler.

Sözümüzden çabuk geçtiğimizi.
Demek oluyor ki, ne divane ne biz oluyoruz.
Ardımı döndüm zamana.
İlkin hıçkırık duyuldu.
Ardımda hüngür hüngür ağlayan beni gördüm.
Ayaklarıma kapandı bir Estağfirullah.
Dizlerime başına yasladı kalbim.
Ne olur dön bana diyen.
Beden ile ruhun yolculuğunda.
Titreyerek konuşan hep sevgiydi.
Okuduğun insanın sayfasını çevirip çevirmemek tercihtir.
Ve daha neler, neler.

Ve hayat tercihlerden ibarettir şiir gibi.
Şems vakti duada sayfayı çeviremeyenler aşkı.
Şiir yazanın değil, ona ihtiyacı olan gönülündür.
Çevirebilenler meşk'i tercih eder.
Kuşlar uçarken gökyüzünde iz bıraksaydı eğer aşk aynası olacaktı.
Ve daha neler, neler.

(Y.ed - Engin Demirci)