Bir İstasyon Bilirim Ben Şiiri - Zeki Tüyen

bir istasyon bilirim ben
şehrin orta yerinde ve kalbinde
ve kalbimde benim, kalbimin derininde
bir istasyon bilirim ben
duru bir aşkın göverdiği içinde
vedaların kutsal dualar gibi göğe erdiği
tekrarlanan kelimelerin izdüşümü öylesine
o sırılsıklam öpüşleri o kor dudakların
yeniden, derinden ve eskimeden
şehrin orta yerinde ve kalbinde
bir istasyon bilirim ben

tut ki,
içe dönük varsayımlar kendine özgü
damla damla yağar özlemin yüreğine
umut umut çoğalan yalnızlığa sığar
bir kuşluk vakti dökülür kuş sesleri
ağaçlardan dökülür hüzünlü şarkılar
ve öyküler zamanları geri sararken
bir çelişkinin izlerini kuşanır mutluluklar
sarmaş dolaş bir dolunayın çevreninde
ve küllerinden doğan bir iyimserliğin işte
dağ gölgeleri gibi yansıması aynalara
ve köpük sesi bir çığlığın
sunağına umut taşıyan
bir karıncanın telaşı gibi
yapışması imgelere yapış yapış
yapışması tutkuların genlerine

işte zaman, o hepimizin bildiği zaman
bir saat sarkacının ucunda
belirsizliği belirler sanki geceden
hüzünlü bir sessizliğin sesinde
hadi gel günbatımlarını damıtalım seninle
bir de içimize düşen duyguları bir bir
nasıl dönüştürsek sevda çiçeğine, nasıl seninle
bir leylak esintisi okşar yüzlerini güzel perilerin
nasıl yaratılmışsa evren inceden
dalgalar bir kudurur ki sormayın
belki merdivenleri boyayan akşamın adıdır ellerin
ve çıngırakları zamanın göğsümde yırtık bir armadır

bir istasyon bilirim ben
şehrin orta yerinde ve kalbinde
ve kalbimde benim, kalbimin derininde
bir istasyon bilirim ben
duru bir aşkın göverdiği içinde
yeniden, derinden ve eskimeden

şehrin orta yerinde ve kalbinde
bir istasyon bilirim ben

istanbul; 6.01.2015