Bir Islık Çal Da Zulüm Utansın

Kozasında saklanan,
Ve can bulmak için çırpınan
Yorgun umuttu bizimkisi...
Oysa zaman,
En zalim ağlarını örmekle meşguldü.
Şimdi çırpınıp duran bir avuç düşü,
Gökyüzüne salmalı artık.
Belki sığınacak bir çift turna kuşu bulunur.
Ya da zeytin yaprağında güvenli bir limana tüneriz.
Biliyorum son nefes de gitmeden bitmez her şey.
Zamanı zehre katmış sular da bir gün durulur elbette.
Bir küçük su damlası olsa da umutlar,
Elbette akacak yol bulunur.
Yeter ki tükenmesin yaşamak.
Gül fidanı dibine gömülü gülüşler derlenmeyi beklerken,
Hayat denilen bilmece,
Her yeni günde çözülmeyi umar.
Şimdi azat et zihnindeki zincirleri.
Gökyüzü denilen sonsuz kanat,
Düşlerini özgürce salmanı beklerken;
Dudağında biriken küfre inat,
Bir ıslık çal da zulüm utansın...